Een lichte paniek bevangt mij en ik drink voor de rest van de dag alleen maar water

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Waarom staan de piramides in Egypte? Omdat ze te groot waren om gestolen te worden door de Engelsen.

Aan dat belegen mopje denk ik als we staan aan te schuiven bij de ingang van het British Museum in Londen. Om het te bezoeken maar ook om te schuilen voor de miezerende regen. Blijkbaar had iedereen en zijn oude moedertje hetzelfde idee.

We drijven mee met de mensenmassa en kijken tegelijk al onze ogen uit. Niet de geschiedenis van Vlaanderen, maar de geschiedenis van de wereld is hier op ongegeneerde wijze bij elkaar gestolen en ligt uitgestald in kraaknette, reusachtige zalen. Van de weeromstuit en uit eerbied wandel ik niet maar schrijd ik plechtig langs eindeloze vitrinekasten vol al dan niet recent verleden. Naar het schijnt stelt men hier 8 miljoen artefacten tentoon.

We stuiten op de galerij Living and Dying, waar men in beeld brengt hoe de westere mens omgaat met ziekte en doodgaan. Toeval bestaat niet. Mijn morbide ik maakt een sprongetje van vreugde en geeft de hypochonder die in dezelfde hersenkwab woont een high five.

Pièce de résistance is een installatie die Van kribbe tot graf heet. Het is een immense tafel waarop het levenslange medicijngebruik van een mens in kaart is gebracht: alle pillen die we nemen tegen ingebeelde of echte kwaaltjes zijn verzameld in een indrukwekkend patchwork dat illustreert hoe afhankelijk we zijn van beursgenoteerde pillendraaiers. Er zijn pillen voor en tegen alles.

Hoe ouder we worden, hoe groter ons debiet: we slikken ons op onze oude dag ongans. We stutten onze wankele gezondheid met scheepsladingen tranquillizers en bètablokkers, bloedverdunners en vitaminepreparaten, in de hoop om gezond te blijven.

Dat lukt niet, natuurlijk: de man van wie de pillenhistorie uitgestald ligt stierf, ondanks alle ondersteunende chemicaliën, liefde en zorg, in 2003. Doodsoorzaak: een beroerte, wegens hoge bloeddruk. Een lichte paniek bevangt mij en ik drink voor de rest van de dag alleen maar water. Behalve bij het eten, want dan telt dat niet.

London by night: allerlei lichtjes. Veel strangers in de straat. In elke pub wordt een vette hap geserveerd: iedereen aan de fish-and-chips. Familiepot tartaar erbij. De buurt rond Piccadilly Circus is vergeven van de snoeppaleizen, vele voetbalvelden groot. De grootste showroom is die van M&M: vijf etages hoog, vol glazige suikerjunks op zoek naar een shot.

Je hoort hun aders dichtslibben aan de kassa. Daar kan geen pil tegenop.