Een jaar later zitten we nog allemaal thuis: de langste 365 dagen van ons leven

Mark Coenen is columnist.

Eén jaar geleden ging Italië dicht of het scheelt niet veel: het leek een draconische maatregel, want er waren op dat moment maar 152 mensen met corona, van wie er uiteindelijk maar drie overleden. Scholen op slot, iedereen thuis: een maatregel die de rest van Europa toen nog wel heel ingrijpend vond om een griepje in te perken. Dat operetteland overdrijft altijd. Zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet en niet luisteren naar de goeroes van de komende kommer en kwel: we waren in een ander bedje ziek.

Maar zelfs de Italianen waren te laat. Snel zat het dodenaantal op duizend per dag en waren de beelden van overvolle klinieken met naar hun laatste adem snakkende patiënten en de overlijdens in corridors en containers ondraaglijk en onvoorstelbaar.

Scholen dicht, maar wel weer scholen vis op de kanalen in Venetië, waar het water voor de eerste keer in 50 jaar helder was. Mensen die op terrassen elkaar toezingen, Bella Ciao nog aan toe. Een golf van solidariteit die we sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer hadden meegemaakt. Er hing een raar soort van euforie in de lucht: alle zintuigen op scherp.

Al voelde je snel dat ook hier de sfeer veranderde. Verbaasde caissières in grootwarenhuizen, die bedankt werden voor hun dienst aan het vaderland, omdat ze de kortingen bleven intikken, met gevaar voor eigen leven, zo leek het wel. Wie een mondmasker droeg werd scheef bekeken: we hebben al dramaqueens genoeg, zag je velen denken. Terwijl we tegelijk sluiks en voor alle zekerheid want ge weet maar nooit een extra pond rijst en een familiepak wc-papier meenamen, onderaan in het winkelkarretje.

Het ondenkbare werd denkbaar en vervolgens realiteit, al zou het bij ons nog een week of drie duren voor we allemaal thuis zaten. Een jaar later zitten we nog allemaal thuis: de langste 365 dagen van ons leven. Wat gingen we wandelen en vrijen en de hele tijd diep in elkaars ogen kijken! Niet dus.

Corona is slecht voor het libido, zo blijkt en negen maanden na de start van de crisis constateert men overal een daling van de geboortes. In Italië waren er in december 20 procent minder borelingen, bij ons in Limburg, zoals bekend het Italië van het Noorden, gingen de cijfers met 10 procent achteruit.

Psychologen werken nachtje door, omdat de huwelijkscrisissen niet meer te tellen zijn en de partners elkaar de kop dreigen in te slaan van ergernis en ellende. Wie vroeger met de mantel der liefde werd bedekt, ligt nu met zijn billen bloot, te woelen in een onopgemaakt bed. Wat vroeger met de mantel der liefde werd bedekt is onoverkomelijk geworden. “Waarom hebt u uw man in de ravijn geduwd?” “Hij smakte tijdens het eten, edelachtbare. Eén keer pulkte hij zelfs iets raars uit zijn neus.” Edelachtbare: “Oké dan. Twee weesgegroeten en we spreken er niet meer over.”

Corona verrechtst.