Een duurzaam drugsbeleid dat de schade van alcohol inperkt en alternatieven toelaat blijft vooralsnog uit

Jana Antonissen is columnist.

Twee vrouwen, vriendinnen, in een eetcafé op een doordeweekse namiddag. De een staat op om te roken, knikt naar hun lege wijnglazen.

“Nog ééntje?”

“Doe mij maar thee”, glimlacht haar vriendin.

“Allee,” zegt de roker, “serieus?”

Theedrinker schudt het hoofd. De glimlach verdampt niet van haar gelaat, maar je ziet dat ze zich inspant.

Wie nog nooit zelf die ontgoochelde wijndrinker was, kwam haar alleszins wel al geregeld tegen.

Gek, aangezien alcohol de meest schadelijke drug in de samenleving is, zoals onderzoek keer op keer aantoont.

Stel je voor dat andere drugsgebruikers eenzelfde opdringerigheid aan de dag zouden leggen. Hé, doe nou niet ongezellig en snuif gewoon mee, of slik wat; één kwartje kan toch geen kwaad.

Het zou vast niet even glimlachend gedoogd worden.

Een duurzaam drugsbeleid dat de schade van alcohol inperkt en alternatieven toelaat blijft vooralsnog uit. Niet toevallig is de ene drug taboe, de andere traditie.

Zonde, want ook theedrinkers willen weleens losgaan.