Een drankje op de middag wordt onvoldoende naar waarde geschat

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Om de donkerte in de wereld te bestrijden post ik elke dag een foto van mijn middagtrappist op Facebook. Die trappist ligt mij zeer nauw aan het hart. Ik drink hem rond halftwee, als het voornaamste denkwerk van de dag achter de rug is. Ik kies elke dag een andere: een Westvleteren 12, een Rochefort 8 of 10, een Orval. Mijn favorieten zijn de tripel van Chimay en die van Westmalle. Elke dag liket broeder Jonas, kaasmaker in Malle, mijn foto, ook als er een Chimay op staat.

Het is een geruststellende gedachte dat er abdijen bestaan, zei ik tegen mijn vrouw. Als ik jou niet had, zou ik pater worden. Ik zou snel wennen aan het vroege opstaan, en ik kan heel goed tegen stilte en rust. En je krijgt er vast ’s middags ook een tripel bij je boerenboterham met worst.

Je zou een toppater zijn, zei mijn vrouw.

Een drankje op de middag wordt onvoldoende naar waarde geschat, zei ik. Dat ene glas trappist zet even de bouten wat losser, ontspant de schouders en verzacht je blik. Het is een reservaatje voor gevoelens. Een teder halfuur waarin ik even kan nagaan of ik verdriet heb, of net heel veel moed, of geluk, of iets anders dat nog niet door de gedachten van de dag heen is gebroken. Het is een roesje waarin alles nét iets intenser is. Een serretje waarin het een paar graden warmer is. Twéé glazen trappist zouden het glas eruit slaan. Dan zou het niet meer werken. Er is in het onderwijs te weinig aandacht voor de rationele zelftoediening van alcohol.

Vierde lesuur: doordacht drinken, zei mijn vrouw.

Ook de lichte loomheid die volgt op het middagglas, wordt schromelijk ondergewaardeerd, zei ik. Niets zo gezond als een uurtje soezen onder de sprei van dokter Promille. Bij voorkeur op een matje in de tuin, in de zon. Dromen van het boek dat ligt te wachten. De hond die aan je oor komt snuffelen, die kever die over je blote been racet en de vink die onophoudelijk boven je hoofd in de berk zit te suskewieten. In je halfslaap een recept voor straks bedenken. Rigatoni met spinazie, geitenkaas en pijnboompitten. De geitenkaas is over datum. Dat geeft niet. Plots beseffen dat er nog een karweitje was, en aan de slag gaan. Of minstens: er even naar gaan kijken.

Je zou de wasdraad herstellen, zei mijn vrouw.

Morgen! riep ik. Niets zo deugddoend als een toekomstperspectief. Niets zo somber als het moment waarop je zegt: alles is klaar. Uitstel houdt de droom levend, uitzien maakt de blik helder en scherp! Kom, we gaan bloemen plukken! – en zo geschiedde, zodat in de vooravond mijn vrouw voorzichtig de stinkende gouwe, de madelieven en de akkerhoornbloemen tussen oude kranten legde, en vervolgens onder dikke boeken, zodat zij ze volgende week keurig en droog en wel in haar herbarium zal kunnen plakken.