Een beste vriend is altijd van hetzelfde geslacht, anders is het een affaire

Mark Coenen is columnist.

“Paul is een van mijn beste maten, hij is gelijk mijn broer.” Het zal wel een welwillend teken van de goden zijn dat Paul Decoutere sterft op het moment dat Charlatan, de schitterende reeks over Arno en ook een beetje over hem, te bekijken is op Canvas en aanverwanten.

De ene charlatan, de andere bon vivant en allebei je-m’en-foutist: zonder de hechte band tussen beiden was er nooit sprake geweest van de rockband Freckleface, de couveuse van de carrière van Arno. Hun relatie gelijkt sterk op die tussen Mick Jagger en Keith Richards, die elkaar in 1960 tegenkwamen op de trein op weg naar school en toen bleek dat ze een grote liefde voor rhythm-and-blues deelden.

Arno kon niet goed uitleggen wat hij wilde maar wist wel waar hij naartoe wou, waardoor na Tjens Couter hun muzikale wegen scheidden. De vriendschap bleef. Outsiders for life. “Paul is iemand zoals ik”, zegt Arno. “Hij kan zich niet binden. Hij verdraagt geen gezag, nog minder dan ik.” “Ik zweer u”, zegt Couter, “als Arno belt en zegt: ‘Ik zit in Paris’, ik ga hem halen. Ik moet maar bellen, ik zit in New York en hij komt achter mij.”

Sinds gisteren kunnen ze elkaar niet meer opbellen. Couter maakte de oversteek, naar verluidt met een glimlach op zijn gezicht. Hopelijk stond er een bluesplaatje van Lightnin’ Hopkins op.

De documentaires van Dominique Deruddere op Canvas zijn een muzikale trip down memory lane, maar ook en vooral een ode aan de vriendschap. Voor mannen is vriendschap onder venten veel makkelijker dan met een vrouw, want die kennen we niet goed en daar komt als ge niet oppast altijd seks van, met alle gevolgen van dien.

Een beste vriend is altijd van hetzelfde geslacht, anders is het een affaire. Ook voor vrouwen is dat zo. Vriendschap tussen venten is, eenvoudige creaturen die we zijn, poepsimpel. Zeker als je er op vroege leeftijd mee begint. Vriendschap voor het leven bestaat: iedereen kent wel een paar mensen die hij niet veel moet zien om er een onverbrekelijke band mee te hebben. Het is een gesprek dat tien jaar kan stilliggen maar daarna naadloos kan hervatten, alsof die tien jaar tien minuten waren.

Mijn oudste vrienden ken ik al bijna vijftig jaar: een halve eeuw flauwe zever en altijd te veel drank maken de band onverbrekelijk en de herinneringen aan vroeger elke keer groter en gevaarlijker. Verhalen die tot in den treure herhaald worden, waardoor de vrouwen al van in het begin met hun ogen gaan rollen en de volgende keer een besmettelijke ziekte fingeren om thuis te kunnen blijven.

Ouwe-jongens-krentenbrood. Niet zonder risico’s, want de grens met vriendjespolitiek is niet altijd duidelijk. Maar als het werkt, is het fantastisch. Bij Arno en Paul werkte het. En hoe. Voor eeuwig verenigd in grote liefde: voor muziek en voor elkaar.