Dit was hoofse liefde. De verering van eenvoudige elegantie

Frederik De Backer is columnist.

Ik heb in mijn leven één meisje uitgevraagd, en die avond zal ik me tot het eind van mijn dagen herinneren als een zwarte vlek. Ik weet haar naam nog, dat we hadden afgesproken in het café van het NTGent en dat ik doodsbenauwd was om iets te zeggen. Waar we zaten, maar niet of ik ooit weer ben opgestaan. Het is niet helemaal uitgesloten dat het afspraakje nooit heeft plaatsgevonden.

Ik was negentien en nog maar half bekomen van de breuk met mijn eerste vriendin, die ik drie jaar eerder na slechts tien maanden van vermageren en alomtegenwoordigheid tot de mijne had kunnen maken. Maar dit was een nieuwe school, een nieuwe stad. Een Nieuw Begin. En zoals iedere Gentenaar vond ik de vrouw van mijn dromen voor de deur van ’t Krawietelke.

Als ik al in een aula te vinden was, dan in de hoop haar daar te zien. Indien niet, dan zag men me na de pauze niet meer terug. Inleiding tot de historische kritiek, Engelse grammatica, kunstgeschiedenis, ze hebben een jongens gedachten veel te bieden, maar niet wat zij ze gaf.

Ik heb het hier niet over een ordinair verlangen naar ontucht op een klamme wc-bril. Dit was hoofse liefde. Dit was de verering van eenvoudige elegantie. Een meisje wars van overbodige opsmuk dat de kwetterende concurrentie moeiteloos oversteeg. Beschaamd noch onbeschaamd. Met mij aan haar voeten.

Wekenlang stootte ik mijn vrienden aan wanneer ze de trappen beklom op zoek naar een zitje. Een van hen had haar naam weten te achterhalen en ik schreef hem in honderd geschriften op cursusbladen, kaften, op de rug van mijn hand. Ze las Clarice Lispector, maar dat zou me pas tien jaar later tegenstaan. Voorlopig was ze nog gewoon het mooiste meisje op aarde.

Maar zoiets zeg je natuurlijk niet. Alleen wist ik niet wat dan wel. Je krijgt maar één kans op een eerste indruk en het selectiecomité heeft vooraf geen cv in handen gekregen. Toon je je grappige kant met het risico dat ze je te onnozel vindt of blijk je een intelligente droogstoppel? Maar nog voor je zover bent: zeg je hey, hallo of excuseer, als een sorry voor het storen en voor wat komen gaat tegelijk?

Ik besloot een briefje te schrijven, ongetwijfeld een samenhang van onsamenhangendheden, niet wetend dat ik dat ooit een carrière zou mogen noemen, de jongen voor mij op de schouder te tikken en met mijn diepste basstem te zeggen dat dat voor dat meisje daar was. Het briefje keerde terug en toen werd alles donker.

Niet lang na onze ontmoeting stopte ik met mijn studies. Twintig vrouwen van mijn leven later weet ik nog steeds niet hoe ik hen moet aanspreken. Hoi trekt ook al op niks. En de pen wend ik enkel nog aan voor dingen waarvan de afwijzing in de blik van de aangeschrevene onervaren blijft. Zoals die avond met haar.