Dit was geen ode aan de doping, wel aan een aparte kampioen die toevallig koerste toen amfetamines populair waren

Hans Vandeweghe is sportjournalist en -columnist.

Het was een lange speech zaterdagavond in de mairie van Bédoin en de -oing, eing, -ang en ongs van het Provençaals vlogen ons om de oren, maar de burgemeester sprak mooie woorden. "Deze berg verenigt," en hoewel dat een beetje melig klinkt, kon ik niet anders dan ja knikken en vervolgens ook luid mee applaudisseren. Die ochtend was ik samen met 150 anderen in zwart-wit geblokte trui de Mont Ventoux opgereden. Er reden er nog dik tweeduizend meer in de rondte daar in de Vaucluse aan die steenpuist.

Voor wie het zich in zijn hoofd haalt Sporta en alle anderen die hulde hebben gebracht aan Tom Simpson te kapittelen, misschien eerst even het grotere plaatje bekijken. Dit was geen ode aan de doping, wel aan een heel aparte kampioen die toevallig koerste in een periode waarin de amfetamines populair waren en die is gestorven in onopgehelderde omstandigheden. Simpson was een slachtoffer, misschien van een foute cultuur maar inde eerste plaats van onmenselijke arbeidsvoorwaarden. Contextualiseren kan nooit kwaad.

Maar dus die Ventoux. Een mythe, een zware klim maar iedereen kan de Mont Ventoux op. Ik kan niet klimmen en bij mij was het de twaalfde keer: zes vanuit Bédoin, drie mietjesbeklimmingen vanuit Sault (laatste klim in La Cannibale en dan is het ook een reus) en drie vanuit Malaucène. Neen, ik hoef geen hulde en ik wil ook geen nieuwsitem zijn zoals financieel journalist Paul D'Hoore. Wat de nieuwswaarde is van een obese journalist die in sneltempo is afgevallen en zich tot doel heeft gesteld om een lastige berg op te fietsen, iemand moet mij dat toch eens uitleggen. En dan kwam hij ook nog zonder helm boven, inzake (slecht) voorbeeld kan dat tellen.

Ik had een beetje te doen met de voormalige medewerker veldrijden van deze krant, want 3,5 uur is echt wel heel slecht. Ik heb een financieel directeur die ook fel is afgevallen zien bovenkomen in ruim een uur minder, met een brede lach op het gezicht en niet in staat van ontbinding. Hij werkt bij een grote mediagroep en ik heb de man uitgebreid gefeliciteerd, je weet nooit waar dat nog goed voor is.

Het was een plezante klim, het was vooral een interessante vierdaagse daar in het Hotel des Pins in Bédoin want ik zat op de lip van de familie Van der Poel, Adrie en zijn twee zonen Mathieu en David en uiteraard Corinne (Poulidor). Toen ook nog haar vader Raymond arriveerde, had je daar toch wel wat historisch wielertalent samen.

In de klim vanaf Bédoin reed op een gegeven ogenblik Mathieu mij voorbij en ik riep hem terug. Drie dagen had ik hem met rust gelaten, maar uitgerekend in Het Bos (tien procent en meer) moest deze jongen een praatje maken. Tegen tien per uur, wat mijn max is en ongeveer de helft van die van Mathieu.

Patser, riep hij naar zijn vader toen die samen met zijn ma en zijn broer voorbijreden. Ik zei: die patser heeft wel koersen gewonnen die jij nog nooit hebt gewonnen. En hij zo snel als kijken: en misschien nooit zal winnen. Van dat laatste ben ik niet zo zeker, maar als Mathieu niet het palmares haalt van Adri, dan nooit omdat hij niet genoeg talent heeft. Mathieu van der Poel is wellicht het compleetste talent van de laatste kwarteeuw in het wielrennen. Dat zei ik hem allemaal, toen het tegen 12 procent steeg, en hij wimpelde dat weg. "Ik rij gewoon graag met de fiets en dat wil ik zo houden." Ik riposteerde weer dat zijn mountain bike prestaties toch een heel stuk beter zijn dan die van Peter Sagan en daar moest hij mij gelijk geven. En toen, moet ik heel eerlijk toegeven, was mijn adem op en zei ik: ga nu maar, kerel, en laat mij afzien. Hij knikte en vertrok.

Vrijdag reed Mathieu van der Poel La Cannibale (waarin twee keer de Ventoux), zaterdag reed hij los op de Ventoux (er zijn er maar een handvol die dat kunnen) en vertrok dan naar huis. Gisteren werd hij tweede in de platste koers van het jaar, de Elfstedenronde. Goed getraind, zei hij na afloop. Volgend weekend is het echte doel: het WK marathon mountain bike. Niet of hij wint, is de vraag, wel met hoeveel minuten voorsprong.

Lees ook het Zeno-stuk van Hans Vandeweghe over Tom Simpson: 50 jaar na het drama op de Ventoux is het tijd om zijn geschiedenis te (her)schrijven. (+)