Dit is niet het verhaal van Sihame El Kaouakibi alleen

Een paar bedenkingen bij de deining rond Sihame El Kaouakibi. Het is goed te geloven dat je bergen kunt verzetten als jong mens. Je realiseert dingen, je wordt opgemerkt, belangrijke mensen steunen je. Ze doen het voor jou, maar nog meer omdat je in hun kraam past.

Je wordt groter dan jezelf en je legt het angstige kind binnen in je het zwijgen op. Je moet immers beantwoorden aan de verwachtingen, je mag niemand ontgoochelen, jezelf allerminst.

Het lijkt ook allemaal zo gemakkelijk, ondernemen, schitteren. Je wordt zelfs gevraagd om in de politiek te gaan. Dat lijkt van buitenaf eenvoudig, eenduidig. Je denkt: ik zal ze eens laten zien wat ik kan. Nu zullen ze wel naar mij moeten luisteren. Je meet je, met de hulp van professionals, een imago aan. Je wordt je imago.

En dan is er de spiegel die een ondoordringbare muur blijkt te zijn. Je drijft op je populariteit, op je overtuigingskracht, op je grote mond. Maar je blijft wie je bent, al wil je dat angstige kind in jou onder geen beding aan de buitenwereld tonen. Zeker niet als het moeilijk gaat.

Je denkt het spel te hebben gespeeld zoals ‘iedereen’ dat doet. Met branie heb je je hand overspeeld. En dan moet je jezelf trachten te redden. De vraag is of de spelregels wel zijn wat ze lijken? Of er niet een aantal onzichtbare grenzen zijn, die je hebt overschreden, uit overmoed? De vraag is of je trouw aan jezelf kunt blijven en kunt overleven in een bescheidener formaat, in een stillere en meer sobere omgeving?

Dit is niet het verhaal van Sihame El Kaouakibi alleen, dit is het verhaal van velen, allochtoon of niet, die door opportunistische anderen over het paard werden getild en daarna naar beneden tuimelen, met een harde smak.