‘Dit is gewoon ‘De wereld draait door’ voor kwaaie cisgenders van boven de vijftig’: Mark Coenen over ‘De tafel van vier’

Mark Coenen is columnist.

Deze column kost mij twee weken zwijgstront met mijn jongste dochter en banbliksems vanuit het hiernamaals van de betreurde Stijn De Paepe, maar dat moet dan maar, want het dient gezegd: die Gert Verhulst, dat is me er eentje.

27 jaar geleden, bij de start van VT4, was de belofte dat die zender programma’s ging maken voor het toenmalige unserved audience: de televisionele sukkelaars die in het beperkte tv-aanbod van die jaren hun meug niet vonden.

Dat is wegens uiteenlopende omstandigheden nooit gelukt, tot eergisteren De tafel van vier startte met een uitgekiend, gepland en getelefoneerd relletje over woke en het n-woord. Dat gaf meteen meer buskruit dan drie seizoenen Kruitfabriek.

Progressieve twitterati en recensenten ontploften waar ze bij zaten en gaven het programma, naast bergen kritiek, een fantastische marketingcampagne die geen euro gekost heeft.

Bij Canvas was het op dat uur zwoegen en peentjes zweten om de sfeer erin te houden: zelfs een debatje met de burgemeester van Lubbeek over vluchtelingen verdween in het niets tegen de razendsnelle show op Play4.

Want het gaat verbazend snel vooruit daar, met een presentator die het verbale debiet van Matthijs van Nieuwkerk benadert en daarenboven nog een goeie interviewer blijkt te zijn. Dit is gewoon De wereld draait door voor kwaaie cisgenders van boven de vijftig, dacht ik: voorwaar een audience dat al die jaren helemaal unserved bleef.

Tot nu dus.

Een dag na het relletje over het n-woord werd de presentator door de tafelheer Marc-Marie Huijbregts de levieten gelezen, waarop Gert zich wat schutterend leek te verontschuldigen, wel verder bouwend op de riedel dat je tegenwoordig niets meer mag zeggen en vooruit met de geit.

Van de 200.000 kijkers gaven er 199.915 hem groot gelijk.

Nog twee zulke afleveringen en De tafel heeft een groot must-see-gehalte, behalve tijdens de reclameblokken, want dat blijft het moment voor toiletbezoek: van must-see naar must-pee, zoals wij kenners zeggen.

Alles is live, de onderwerpen zijn relevant, de gasten brengen zelf hun drankje mee en op het einde kiest men één welgemikte tweet als uitsmijter.

De presentator is geheel zichzelf: hij geeft er waarlijk geen ene fuck om wat anderen over hem denken.

“Ben je al weleens in therapie geweest,” vroeg Marc-Marie hem empathisch tijdens de schuldbekentenis die geen schuldbekentenis was, “waardoor je gedachtegoed iets fluïder zou kunnen worden?”

“Nee, nog niet”, zei Gert diplomatisch.

‘Ik val nog liever dood’, zag je hem denken.