Discotheken zijn minder zichtbaar dan cafés, minder prestigieus dan theaters. Maar dat maakt ze niet minderwaardig

Ewoud Ceulemans is cultuurjournalist.

“Kijk naar de kleuren van dit schilderij / De klank en de geuren verzin je erbij / De klank van de slag die de lijven beveelt / De geur van de angst in het kwijl en het zweet.”
Dat zingt Frank Vander linden, het brein van De Mens, in het inmiddels zestien jaar oude en toepasselijk getitelde ‘Dampende lijven’. Zou hij het over een discotheek hebben? Wie ooit in, ik zeg maar iets, Fuse, Ampere, Club Vaag of Kompass Klub is geweest, kan zich vast wel iets concreets voorstellen bij “de klank en de geuren” die in Vander lindens gitaarpoëzie nog abstract blijven, of bij “de klank van de slag die de lijven beveelt”.

Maar na zestien maanden coronapandemie zijn die herinneringen bij velen ook vervaagd en blijft alleen “de angst” voor “het kwijl en het zweet” over. Corona heeft ons bang gemaakt van de ander, en vooral voor alle lichaamssappen die de ander met zich meedraagt. Het is te begrijpen dat nachtclubs en discotheken, waar anderhalve meter afstand een illusie is en mondmaskers haast ondenkbaar zijn, tijdens de pandemie een gevaarlijke plek zijn geworden.

De vraag is: wanneer zijn discotheken niet langer gevaarlijk? In Nederland is het antwoord: vanaf 26 juni. Dan mogen de deuren naar de dansvloer weer open, toch bij onze noorderburen. In België is het antwoord minder eenduidig. Nachtclubs hebben vrijwel nooit enige ruimte gekregen op de agenda van het Overlegcomité. Afgelopen vrijdag was in dat opzicht een primeur, al werd er simpelweg gezegd dat ze “niet vergeten” worden. Het is tot 16 juli wachten tot er meer duidelijkheid komt. Tot er, misschien, eindelijk perspectief komt.

Want dat perspectief is nodig. Voor veel burgers ontsnapt nightlife aan de aandacht: discotheken zijn minder zichtbaar dan cafés, minder prestigieus dan theaters. Maar dat maakt ze niet minderwaardig. En het maakt de financiële schade niet minder tastbaar. In maart legden 37 uitbaters en clubeigenaars bloemen en kransen aan de deuren van hun eigen zaak: de sector is op sterven na dood. Zestien maanden zonder inkomsten, dat kunnen noch steunmaatregelen, noch de beste wil van de wereld toedekken. Ook hier zijn het overigens vaak mensen in kwetsbare posities, met tijdelijke contracten of een freelancersstatuut, die zware klappen moeten incasseren.

Als er na de zomer weer muziek mag klinken in de discotheken – zoals de meeste uitbaters lijken te hopen – dan zal dat niet alleen op eigen kracht kunnen. Zelfs als tegen dan de meeste coronamaatregelen worden gelost, en zelfs als tegen dan het overgrote merendeel van de bevolking gevaccineerd is, zal een heropening extra maatregelen, en dus extra investeringen vragen, ook van bovenaf. Voor de andere benodigdheden, zoals muziek, drank en dampende lijven, zullen we vast en zeker kunnen rekenen op de uitbaters en de feestvierders zelf.

Doe een beetje moeite, en er komt vast nu al een beeld voor ogen van een bruisend nachtleven, zoals het voor corona was. De klank en de geuren verzin je erbij.