Defensieminister Dedonder, hoogtijd om op te stappen

De klopjacht op Jürgen Conings doet onvermijdelijk denken aan de eerste Rambofilm, maar nog meer aan de kortstondige ontsnapping van Marc Dutroux in 1998. Niet dat er ook maar enige gelijkenis is tussen Conings en Dutroux. De laatste is een monster, de eerste lijkt me een man uit evenwicht die voorlopig niemand kwaad heeft gedaan, buiten iedereen de stuipen op het lijf jagen en voor veel overlast zorgen. Neen, de pertinente vergelijking heeft betrekking op hoe politiek wordt gereageerd.

Even ter herinnering, Dutroux kon ontsnappen uit het gerechtsgebouw van Neufchâteau omdat de rijkswachter die hem moest bewaken in slaap was gevallen. Na ongeveer vier uur klopjacht werd hij weer ingerekend dankzij de alerte, lokale boswachter. Het valt te betreuren dat hij kon ontsnappen, maar het leek me toen volkomen onzinnig de baas van de rijkswacht, de minister van binnenlandse zaken en/of de minister van justitie daarvoor verantwoordelijk te stellen. Toch namen die toen alle drie nagenoeg meteen ontslag.

Dat Jürgen Conings die bij de veiligheidsdiensten gesignaleerd stond als potentieel gevaarlijk wel bij zware wapens kon en daarmee de kazerne kon verlaten, lijkt me nu wel iets waarvoor de legertop en vooral de minister van defensie verantwoordelijk zijn. De minister had toch eens eerder contact kunnen opnemen met de legertop om te informeren wat die zoal deed met de informatie betreffende potentieel gevaarlijke personen. In een situatie waar gevreesd wordt voor terrorisme en geweld, ligt een dergelijke demarche voor de hand. Nochtans denkt de minister van defensie, Ludvine Dedonder (PS), niet aan opstappen.

Dat spreekt boekdelen over het huidige politieke klimaat. Men is het kompas kwijt. Terwijl honderden militairen en politiemensen op zoek zijn naar Jürgen Conings spreekt de minister niet van hem in te rekenen, maar van hem “onschadelijk te maken” (DS 22/5). De minister stelt dat zij voortaan iets strenger gaat toekijken op wie toegang heeft tot oorlogstuig en gevoelige informatie, maar dat “geldt in de eerste plaats voor rechtsextremisten” voegt ze daar in hetzelfde interview aan toe. Andere extremisten mogen blijkbaar in het arsenaal blijven rommelen. De minister wil, zo kondigde zij aan, de zaak Jürgen Conings ook aangrijpen voor een politieke zuivering van het leger: “(…) voor extremisten, fascisten, racisten en seksisten is hier geen plaats”. Het klinkt wederom stoer, maar de vraag die zich daarbij stelt is wie gaat bepalen wie seksist, racist, fascist of extremist is.

Mij lijkt Ludivine Dedonder behoorlijk extremistisch. Volgens een aantal van mijn progressieve vrienden is minstens de helft van de Vlamingen fascist en volgens de meerderheid van de geracialiseerde commentatoren is iedereen in dit land racist, ‘structureel’ racist nog wel. We kunnen ons, met andere woorden, bij een dergelijke zuivering aan veel willekeur verwachten. Ons leger verdient dat niet. Voor een minister van defensie die militair personeel op politieke gezindheid wil selecteren is er geen plaats in een democratie. Onze veiligheidsdiensten werken blijkbaar naar behoren. Het geval Conings bewijst dat. Het volstaat dat een minister van defensie rekening houdt met het resultaat van hun werk, liefst vooraleer er iets misloopt.

Uit respect voor dit land en zijn defensie stapt u best op, mevrouw Dedonder. U hebt ook duidelijk de verkeerde voorbeelden voor ogen. De meerderheid in dit land snakt naar kalm en doeltreffend beleid. Slechts een klein deel van de bevolking zit te wachten op de aankondiging van stalinistische zuiveringsacties.