De zoon van Herman was ontroerd bij de presentatie van zichzelf

Het was toch een opluchting: premier in spe Alexander De Croo (Open Vld) stond niet in basketbalsloefen op het podium. Zoals coformateur Paul Magnette (PS) verscheen hij in wit hemd met das bij de aankondiging van een nieuwe regering. De eer van het ambt in onze oprukkende sneaker- en shirtdemocratie hersteld. Tot een breuk met de elegantie van Sophie Wilmès (MR) was het niet gekomen. Enig vestimentair conservatisme is niet zonder betekenis in de politiek.

De zoon van Herman was ontroerd bij de presentatie van zichzelf. Het premierschap is de ultieme vervulling van een droom. Ook voor vader. Alexander was altijd al voorbestemd voor iets hoogs in de politiek. Als kind was hij een grijs jongetje dat geen last had van kapotte knieën. Zijn zitvlees beperkte zich tot een rondje paardrijden. Als politicus was hij vooral saai en bedachtzaam. Iedereen keek verrast op toen hij als voorzitter van Open Vld de stekker trok uit de regering-Leterme. Zo roekeloos hadden we hem niet gekend.

Even verrassend was dat hij bij de laatste verkiezingen 80.000 voorkeurstemmen haalde. Het gaf hem de status van numero uno in de liberale familie. Terwijl hij altijd een onthechte indruk gaf. Een liberaal die zich ontfermt over ontwikkelingssamenwerking is een zonderling in eigen huis. De “averechtse” portefeuille gaf kleur aan zijn perkamenten profiel. Er kwam meer bevlogenheid in zijn politiek leven. Hij was niet langer dat stille water zonder rimpelingen.

Naast slimme berekening heeft ook het toeval hem geholpen in zijn hoogtesprong. In partijvoorzitter Egbert Lachaert had hij een offensieve medestander. Na de moeizame relatie met Gwendolyn Rutten die zijn vleugels knipte, ontstond een gevoel van vrijheid. In opeenvolgende regeringen was hij vicepremier wat hem een bredere armslag gaf. De coronacrisis deed de spektakeljunks verstillen waardoor ruimte ontstond voor een meer bedachtzame stijl van politiek bedrijven. De Croo won aan profiel.

Eerst kwam hij nog in verzet tegen de Vivaldi-coalitie. Zijn favoriete alliantie was paars-geel, conform de voorkeur van partijvoorzitter Lachaert. Maar een torpedo van Bart De Wever deed de liberale top een andere kant uitkijken. Vivaldi werd heropgevist. Alexander De Croo had intussen zijn relatie met de groenen opgefleurd. Dat kon glijdend op zijn portefeuille van Ontwikkelingssamenwerking. Samen met Lachaert bekeerde hij zich tot Vivaldi.

Mooi meegenomen was dat de ster van minister van Volksgezondheid Maggie De Block verbleekte. De Croo kreeg als stemmenmagneet het kiesdistrict nagenoeg voor hem alleen. Met die stevige electorale basis werd hij binnen Open Vld incontournabel.

Herman De Croo liet me op een avond in de jaren 80 bij een Cheval Blanc met veel vocht in de ogen eens een fotootje zien van de kleine Alexander. Hij kon toen al wenen van trots. Wat moet dat nu zijn?

Premier De Croo mag Paul Magnette dankbaar zijn. De voorzitter van de PS had als grootste partij het premierschap kunnen opeisen. Dat hij zijn inhaligheid kon bedwingen is een opsteker voor Vivaldi.