De Zomer Van Ik Was Al Zat Om Halfacht

Mark Coenen is columnist.

Omdat de wedstrijden op de Olympische Spelen dikwijls op onmogelijke uren beginnen zal deze zomer de geschiedenis ingaan als die van Ik Was Al Zat Om Halfacht. Er wordt immers niet alleen op olympisch niveau gesport, maar ook op rare uren al uitgebreid ingenomen.

Inpilsen voor dag en dauw: dat zoiets nog geen olympische discipline is verstaat een mens toch niet? Zeker de harde supporterskernen, bestaande uit recht- of onrechtstreekse dan wel aangetrouwde familie en alles wat daarrond hangt, zijn daar voorbeeldig in getraind.

Ook de jeugdvrienden van de sportheld drinken als ontbijt statutair glazen boterhammen alsof het geen geld kost. Wazig kijken ze daarna voor zich uit, niet zelden met hun rug naar het scherm, want onze held doet het voorlopig niet goed.

De warmte voorzekers.

Zij verzamelen voor dag en dauw in taveernes waar in het weekend de duiven geringd worden, op weg van en naar Quiévrain. La Flandre très aimable mais profonde, met de wat zerpe geur van een vers getapt pintje dat men, van de zenuwen, al snel bestelt ter vervanging van de ochtendkoffie, want daar wordt een mens alleen maar zenuwachtiger van.

Eentje is geentje, op één been kan men niet staan, een laatste om het af te leren en als gij er nog ene geeft dan ik ook nog ene: nog voor onze held op het televisiescherm verschijnt hangt menig fan al wankelend in de touwen.

Zeker bij events die uren duren is dat levensgevaarlijk: zo is er het hartverscheurende verhaal van de fans van een olympisch atleet die verder onbekend wil blijven. Wat ik in zijn geval ook zou willen. De supporters hadden verzamelen geblazen in taveerne de Ossenkop in het gezellige Lamstraal. Deelgemeente van. Zelden was een nomen meer omen.

Men begon, om een fond te leggen, met een pan spek met eieren, waarna Jos voorstelde op een pita te gaan halen in de voortreffelijke etablissement van Eddy G., die in 1963 nog 13de was geëindigd in de Scheldeprijs. De foto’s van zijn prestatie hangen trouwens, een beetje vergeeld en vol vetvlekken, naast de prijslijst van bovengenoemde zaak.

Achteraf vermoedde men dat de ongeregeldheden te wijten waren aan te veel looksaus op de nuchtere maag, maar dat is onzin. Nog voor de eerste ontsnapping was Fernand V., die onze held nog kent van bij zijn eerste communie, in de Duvel gevlogen, met alle gevolgen van dien. Peerke Bertrand, die over een gemene linkse beschikt en de bui voelde hangen, greep in en sprak Fernand streng toe.

Dat heeft hij geweten.

Nog voor de spurt rolden Fernand en Peerke vechtend over straat, daarbij de bakfiets van Edelbert en Feetje onherstelbaar beschadigend. Peer zijn oor is eraf en Fernand ligt op de spoed met een hersenverzakking.

Woensdag is het tijdrit.