‘De zesde keer dat ik word opgesloten in een hotelkamer kan niets me meer verrassen, kom maar op met die quarantaine’

De zesde keer dat ik word opgesloten in een hotelkamer kan niets me meer verrassen. Mijn koffer zit vol met crackers, couscous en blikjes groenten. Ik heb zelfs een campingapparaat voor sterke koffie. Kom maar op met die quarantaine. Dat ik nu maar tien in plaats van veertien dagen in die kamer hoef te zitten, maakt de hele ervaring bij voorbaat een stuk lichter.

Quarantaine bij aankomst is nog altijd de praktijk onder het strenge zerocovidbeleid hier in ­China. Ik word opgeborgen in een Holiday Inn-­hotel in mijn woonplaats Shanghai, waar ik ook mijn eerste en tweede keer de terugkomstquarantaine doorbracht.

Het hotel raakt steeds verder vervallen, merk ik. Niets wordt meer echt schoongemaakt of gerepareerd. De kamer wordt na het vertrek van iedere ‘gast’ simpelweg doordrenkt met een desinfectievloeistof. Het scherm van de televisie is ervan kromgetrokken.

Anders dan de eerdere keren mag ik nu geen boodschappen of maaltijden laten bezorgen. O, en als ik meer dan één liter water per dag nodig heb, moet ik betalen. De prijs van het verblijf is sowieso met 100 yuan (14 euro) per nacht omhooggegaan.

In de chatgroep voor lotgenoten zie ik dat niet ­iedereen even goed is voorbereid. Een Italiaan vraagt of de maaltijden alsjeblieft wat meer “Italiaans, of tenminste Europees” mogen. Wie niets meebracht, heeft geen andere keuze dan de smake­loze Chinese maaltijden, die ook nog eens elke dag hetzelfde zijn.

“Een hamburger met friet misschien?”, smeekt de Italiaan een dag later. Het kan allemaal een stuk erger, weet ik na bijna drie jaar zero covid. Deze kamer heeft een houten vloer die makkelijk af te nemen is met de schoonmaakdoekjes uit mijn koffer. En er zijn zelfs twéé handdoeken. Ik kan er eentje opofferen aan de kier onder de kamerdeur. Zo houd ik de walm tegen van het desinfectiespul dat twee keer per dag door de gang gesproeid wordt.

Ik heb het getroffen. Maar met het verstrijken van de dagen begint mijn opluchting me dwars te zitten. Waar ben ik nu zo opgetogen over? Ben ik het normaal gaan vinden dat mijn vrijheid in de handen van de lokale autoriteiten ligt? En kan ik mijn werk nog wel goed doen als ik hier niet meer van opkijk?

Buurtcomité

De wetenschappelijke uitleg van Peking gaat al bijna drie jaar niet verder dan: als we iedereen opsluiten, kan niemand het virus overdragen. Hoe langer de Communistische Partij die summiere uitleg volhoudt, hoe makkelijker ze ermee wegkomt.

“Dit is nu eenmaal het nieuwe normaal hier”, zei een vriend laconiek tijdens een lockdown van Shanghai. Toen wees ik hem nog terecht, maar berust ik er nu zo langzamerhand dan ook in? De omslag komt op de zevende dag. Volgens de regels mag je de laatste drie dagen thuis in isolatie. Maar in de praktijk steekt het buurtcomité daar meestal een stokje voor.

Ik had me al ingesteld op tien dagen hotelquarantaine. Tot een andere gast in de chatgroep zich afvraagt waar het buurtcomité die macht vandaan haalt. “Ik wil die regels zien, zwart-op-wit”, zegt hij. Verrek, hij heeft gelijk. “Ik wil ze ook zien”, tik ik. Verzet is nooit zinloos als je er anderen mee aan het denken kunt zetten. Dit nieuwe normaal mag niet normaal worden.