De war on drugs is een farce: met een klappertjespistool tegen een onmetelijk gefortuneerd leger

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Moge de aarde licht voor haar zijn, nu de kleine Firdaous in Marokko begraven werd in het dorp van haar vader. Gedood door een verdwaalde kogel die niet voor haar bestemd was, maar wel haar leven beëindigde. Ze was een vrolijk kind. Ze wilde chef-kok worden.

Collateral damage, heet dat, geloof ik, in de kromtaal der oorlogsvoerders, die eerst insinueerden dat de familie van het meisje gelinkt was aan het drugsmilieu. Eigen schuld, dikke bult, je zag het hen zo denken.

Vervolgens werd men woedend.

Seneca omschrijft woede als de lelijkste emotie die er bestaat: bij woede verliezen we helemaal ons gezonde verstand. ‘Wanneer je woedend wordt, besef dan dat kwaad je niet alleen deze ene keer is overkomen, maar dat je ook die gewoonte hebt versterkt en als het ware olie op het vuur hebt gegooid’, bezweert Marcus Aurelius, een andere stoïcijn.

Woede uit onmacht wordt hier gebruikt als ultieme reddingsboei om een politieke strategie te verdedigen die al vanaf dag één tot mislukken gedoemd was. Tien jaar geleden was de haven van Antwerpen ook al 120 miljoen vierkante meter groot en bezaaid met miljoenen containers, maar pas nu is dat blijkbaar een onoverkomelijk probleem en moet ‘desnoods’ het leger ingezet worden.

Het zou om te lachen zijn als het niet zo cynisch was. 231 miljoen keer wordt er jaarlijks in de haven van Antwerpen vracht geladen en gelost: nog geen 2 procent daarvan wordt gecontroleerd.

227 miljoen mogelijkheden om drugs te smokkelen.

Mensen die meewerken aan de smerige handel winnen veelvuldig de lotto, waardoor velen het risico durven blijven nemen. Er werkten in 2019 al 64.121 potentiële lottowinnaars aan de haven: sommigen zullen blijven dromen van een Ferrari in Dubai.

Die oorlog is geen oorlog maar een farce: met een klappertjes­pistool tegen een onmetelijk gefortuneerd leger.

Men kan zich ook afvragen of een probleem waar nog geen 2 procent van de Vlamingen mee in aanraking komt (recentste cijfers van het Vlaams Expertise­centrum voor Drugs), zoveel mislukt theater en drama verdient: de negatieve fall-out overstijgt de povere winst op dit moment vele malen.

Maar de burgemeester was hardhorig en hardleers en stuurde grootsprakerig de fanfare het drugsbos in: liever stoere profilering dan weloverwogen gecoördineerde actie, met ruimte voor andere inzichten en tactieken.

Het werd de onvermijdelijke kroniek van een aangekondigde dood.

Vanavond houdt zijn partij haar nieuwjaarsreceptie in de Nekkerhal in Mechelen. Opener van alle journaals, ongetwijfeld.

Benieuwd wat de openingsdans zal zijn.