De vrouwen konden niet enkel spreken, maar ook lezen en schrijven en opeens wilden ze naar buiten, de tuin in

Aya Sabi is auteur van Half leven. Haar column verschijnt tweewekelijks.

Er was eens, niet zo lang geleden, een straat waar twee mannen naast elkaar woonden. Ze hadden grote tuinen. Bij buurman één viel de zon altijd binnen. Bij buurman twee was het vaak grijs, al had hij soms ook het geluk van genoeg zonlicht in oktober. De mannen konden tijdens hun avondmaal, waarbij buurman één rijst en buurman twee aardappelen at, over hun weelderige tuinen kijken, waar ze best trots op waren.

Ze hadden een erg hoge schutting gebouwd op de erfgrens, waardoor ze zelfs op hun bovenste verdiepingen niet konden zien wat er bij de ander gebeurde. Dat vonden ze vervelend. Niet alleen omdat ze zo hun nieuwsgierigheid naar de bezigheden van de buurman niet konden stillen, maar vooral ook omdat ze dan niet aan de buurman konden laten zien hoe anders ze waren, en dus zichzelf.

Ze hadden robotmaaiers, sproeiers met een ultrafijne precisie, ze hadden tropische, overdekte (buurman één) en onoverdekte (buurman twee) zwembaden, zelfs een buitenkeuken inclusief barbecue (al gebruikten ze deze nooit, ze maakten zelfs geen gebruik van hun binnenkeuken) en zaten ondertussen bij hun vrouwen te klagen dat het zo verschrikkelijk was, die hoge schutting die ze zelf gebouwd hadden. Die vrouwen luisterden en knikten.

Ze waren naast al die technologische snufjes toch het meest trots op die vrouwen tegen wie ze spraken. Vroeger spraken die vrouwen nooit terug, dat maakte hun leven wel makkelijker, maar toen veranderde er iets. Op een ochtend spraken die vrouwen opeens wel, en hoewel de buurmannen dat ongemakkelijk vonden omdat ze rekening moesten houden met hun wederhelft was dat ook wel weer iets waar ze mee konden uitpakken. Want soms maakten die vrouwen een grapje en wonderbaarlijk genoeg was dat ook daadwerkelijk grappig, dat grapje, en dan lachten ze hartelijk en luid genoeg zodat het geluid zeker over de schutting werd gedragen, want wat hadden ze toch een plezier samen. Dat konden ze allebei wel verdragen, een vrouw die je aan het lachen maakte.

Dat was echter het moment dat het enkel nog maar bergafwaarts ging met die huwelijken. Was het maar bij grapjes gebleven, dachten die buurmannen vaak. De vrouwen konden niet enkel spreken, maar ook lezen en schrijven en opeens wilden ze naar buiten, de tuin in! Dat was desastreus, want dan waren die vrouwen zichtbaar voor de buurman.

Buurman één vond dat zijn vrouw alles moest kunnen, zelfs deelnemen aan het Aziatische kampioenschap muurklimmen, want dan kon hij ook met haar uitpakken; hij vond wel dat ze dat zo bedekt mogelijk moest doen. Buurman twee vond wonderbaarlijk genoeg ook dat zijn vrouw alles moest kunnen, zelfs lesgeven op een middelbare school; hij vond wel dat ze dat zo onbedekt mogelijk moest doen.

Dat is logisch, want hun vrouwen zijn geen mensen op zichzelf, ze zijn een verlenging van wie de buurmannen zijn. Hun identiteit, de hele ideologische geschiedenis die ze loodzwaar meezeulen, hun eer en hun bevrijding, hun traditie, wie ze zijn, hangt vast aan het stof dat wel of niet rond hun vrouwen wordt gedrapeerd.