De song 'Kokomo' was voor iemand anders bedoeld, maar in die tijd kreeg een film met Tom Cruise voorrang op alles en iedereen

StuBru-presentator Stijn Van de Voorde loopt elke week voor de muziek uit.

Op warme zomeravonden ontstaan er soms discussies over vage onderwerpen die het niet noodzakelijk waard zijn. Deze gesprekken herinneren we ons vreemd genoeg het langst.

Afgelopen week verdeelde het liedje ‘Kokomo’ van The Beach Boys mijn gezelschap in twee gelijke helften: een helft voor en een helft tegen. Er bestaat in dit concrete geval geen gulden middenweg. Nogal wat externe factoren beïnvloeden onze mening omtrent de allerlaatste nummer-1-hit van The Beach Boys. Dat maakt het een van de meest polariserende nummers uit de zomerse muziekgeschiedenis.

‘Kokomo’ werd precies dertig zomers geleden opgenomen voor Cocktail (1988), een melige film waarin Tom Cruise gestalte geeft aan een potente barman. In de kille jaren 80 bestond er een grote markt voor dit type romantische onzin.

Hardcore Beach Boys-fans keuren dit nummer om diverse redenen af. Het feit dat een steeldrum – nog steeds een van de meest louche instrumenten uit de muziekgeschiedenis – de basis vormt voor deze klassieker, speelt geen hoofdrol. De totale afwezigheid van Brian Wilson in het productieproces zorgt voor meer problemen. De opper-Beach Boy bracht op dat ogenblik zijn eerste solo­album uit. Bovendien was zijn mentale toestand eerder onstabiel waardoor zijn psycholoog hem aanraadde om de gekende, venijnige groepssfeer te vermijden. Het feit dat Wilsons persoonlijke therapeut ook zijn zakelijke belangen vertegenwoordigde, maakt hun relatie ruim dertig jaar later nog steeds dubieus.

In 1988 waren The Beach Boys op sterven na dood. Dennis Wilson was na een dronken zwempartij vijf jaar eerder zelfs letterlijk komen te gaan. Bij gebrek aan een creatief brein (en tijd) zochten de overgebleven leden hun inspiratie elders. Cocktail-producer Terry Melcher wist dat zijn goede vriend John Phillips (van The Mamas & the Papas) en Scott McKenzie (‘If You’re Going to San Francisco’) een bruikbaar nummer in hun schuif hadden liggen. Het liedje was voor iets/iemand anders bedoeld, maar in die tijd kreeg een film met Tom Cruise voorrang op alles en iedereen. De creatieve betrokkenheid van de overige Beach Boys bleef dus eerder beperkt. Toch eiste Mike Love de verantwoordelijkheid op voor de uiterst herkenbare openingszinnen ‘Aruba, Jamaica, oh I want to take ya. Bermuda, Bahama, come on pretty mama…’

Hij zingt over twee geliefden die zich afzonderen op een eiland op de Florida Keys. Volgens de lokale dienst van toerisme zoeken muziektoeristen nog steeds dagelijks naar het geheel fictieve eiland Kokomo. Hoofdcomponist John Phillips gebruikte naar eigen zeggen het exclusieve eiland Mustique in de Kleine Antillen als voornaamste inspiratiebron voor het nummer. Een plaats waar dromerigheid, cocktails en voorspelbare kitsch proper hand in hand gaan. Dat levert misschien geen typische Beach Boys-schoonheid op, maar wel een nummer waar veel mensen de afgelopen decennia blij van werden.

Mike Love staat staat vandaag vooral bekend als conservatieve Trump-sympathisant, maar hier toont hij zijn zachte kant. In tegenstelling tot de overige ‘Komoko’-verantwoordelijken maakt hij nog steeds muziek. Het feit dat Carl Wilson (1998), John Phillips (2001), Terry Melcher (2004) en Scott McKenzie (2012) al even in de eeuwige jachtvelden vertoeven, zit daar ook voor iets tussen.

‘Kokomo’ is een nummer met een verhaal. Niemand kon enigszins vermoeden dat de legendarische Beach Boys na twintig jaar uitbollen nog eens bovenaan de Amerikaanse hitlijsten zouden prijken met een liedje uit een film over een jonglerende ober die verdacht sterk op de piloot uit Top Gun lijkt.

Ik reken mezelf ook graag tot de fans, al kan ik niet precies uitleggen waarom. Als ik ooit moet kiezen tussen nog één keer de film Cocktail bekijken of tien keer ‘Kokomo’ beluisteren, kies ik resoluut voor het laatste.

Behalve als er nacho’s met warme kaassaus bij de film horen. Mijn liefde voor muziek is groot, maar er zijn altijd grenzen.