De Scheldende Schelfie: geen verandering voor vooruitgang, maar een status quo

Het centrum van alle leed op aarde lag zaterdag in Antwerpen. Meer bepaald op de rechteroever. Vijftienduizend mensen konden de pontonbrug niet over. De reden? De selfie! Een getuigenverslag.

Ons leger, de parel aan de kroon van het internationale verzet tegen het Kwaad, had met alles rekening gehouden. Windrichting, stroming, soortelijk gewicht van lucht, brandstof, scheepvaart op de binnenwateren. Maar niet met de selfie, de zwartbekgrondel van de vlotte doorgang. Wandelaars wandelden niet in strak marstempo over de feestbrug, maar stopten om een selfie te nemen. De vraag waarbij alles stilvalt, is: mag ik een selfie van u?

"Wacht efkes."

Ik heb ermee leren leven. Van tussen de winkelrekken van Delhaize tot bij het condoleren op een begrafenis. "Mag ik een selfie?" En omdat kunstenaar zijn in dit land een struggle for life is, zeg ik dan fluks: "Allez vooruit, go!"

Maakt niet uit wat ik op dat moment van plan ben. Ik mag met een open been op weg zijn naar de spoedgevallen. Ik plooi mijn hoofd tot een smiley en leg welwillend mijn hand op de schouder van mijn medeselfie. En dan begint de ellende. Wat in een flits zou moeten gebeuren, duurt als snel een eeuwigheid. "Wacht efkes." Eerst moet de smartphone gezocht. Die wordt, licht geplooid, uit de kontzak gevist. Daarna moet de code ingetikt om te deblokkeren. Dat lukt niet vanaf de eerste keer wegens de zenuwen. Gezucht, gevloek, geshit, gefuck maar nog geen selfie. Het toestel dient terug opgestart te worden. Begincode, daarna pincode om te ontgrendelen, menu openen, fotoprogramma. De arm wordt keurig schuin naar omhoog gestoken en klik. Check. Mmmm, "Mag ik nog een foto?" "Ja, ja doe maar." "En mag mijn vriendin ook nog een selfie?" Uiteraard. We gaan er voor!

Naar aanleiding van de feestelijke herdenking van de vrolijke vlucht uit Antwerpen had de sponsorende krant een blits idee. In het kader van de zelfopgelegde drang naar verjonging die door de media scheurt, werden lezers opgeroepen om een selfie te maken van op de pontonbrug. "Dan doe ik dit, en alles stond stil!", zei Tita Tovenaar.
De dramatische gevolgen van de schelfie zijn bekend. Een woedende menigte mopperde zich door de laatste zomerdag van 2014. Geen verandering voor vooruitgang, maar een status quo.

"En wat hebben we vandaag geleerd?", vroeg de directeur van de stedelijke (!) basisschool van Rapertingen. Als er ooit nog eens vreemde troepen het land binnenvallen, kunnen we hun opmars stuiten met de vraag: "Mag ik een selfie!"

En het bleef nog lange tijd onrustig in de binnenstad.