De reden waarom I Love Techno stopt in Gent is vrij simpel

Het kwam niet echt als een donderslag bij heldere hemel, toen Live Nation met het nieuws uitpakte dat I Love Techno er definitief de brui aan gaf in Gent. Het nieuws kwam dan wel mooi verpakt in een verhaal van een verhuis naar het zuiderse Montpellier en een Europese I Love Techno-editie, maar finaal komt het voor ons, Belgen, neer op een harde stopzetting.

We wisten uiteraard al een tijdje dat het intern flink rommelde binnen de I Love Techno-organisatie. De bezoekersaantallen daalden jaar na jaar en het was duidelijk dat in die kille hallen van Flanders Expo niet echt meer veel geld werd verdiend. I love Techno was van een jaarlijkse cashcow een event geworden dat in zijn cijfers altijd maar dichter naar de kleur van zijn hart toe neigde, en dat na de vroege dood van dubstep nog net iets gevaarlijker rood begon te tekenen.

Daar kwam ook nog het problematische feit bij dat I Love Techno door sommige overheids- en controle-ambtenaren, met een net iets te sterke profileringsdrang, als een soort proeflaboratorium werd gezien. Daarbij stelden ze jaar na jaar weer hun eigen nieuwe eisjes. Nog maar eens extra security en strengere geluidscontroles, en waarom ook niet een temperatuurcontrole in alle zalen? De bijkomende kosten vielen dan meestal ook nog eens in de nek van de organisator. Samen met de winst doet dat het plezier van het organiseren wegsmelten als sneeuw voor de zuiderse zon.

Uiteraard zou ik nu een aantal bedenkelijk strategische beslissingen kunnen opsommen. Hadden ze maar niet zoveel Netsky en dubstep geprogrammeerd, hadden ze maar de naam veranderd, hadden ze maar hun conversatie-event een beetje beter verzorgd. Zo kan ik mijn gelijk misschien wel halen, maar binnen een volwassen eventmanagementdiscussie houden die al te makkelijke hineininterpretaties weinig steek. Er is de vaststelling dat I Love Techno meer dan vijftien jaar heel succesvol is geweest, en dat kan tellen. De analyse van de harde stopzetting is echter vrij simpel: I Love Techno in Gent heeft zijn tijd gehad.

In de laatste tien jaar zijn festivals meer dan ooit totaalbelevingen geworden waar we van de ene - soms gelukkig ook nog muzikale - verwondering in de andere willen terechtkomen. En gelukkig festivallen we daarbij ook het liefst een paar dagen na elkaar, want voor de festivalorganisator zit net daar de winst: in het economische feit dat je de waanzinnige productie-, overhead-, en marketingkosten kunt spreiden over meerdere dagen. Een belevenis-eendagsfestival met topartiesten en een over the top-productie kun je nog net rentabiliseren als je die ene dag los weet uit te verkopen, maar als de bezoekersaantallen het wat laten afweten, zoals bij I Love Techno, dan wordt het moeilijk. Kortom, de winst van de Werchters en Couleur Cafés en Tomorrowlands zit in de tweede en zelfs soms pas in de derde dag.

Maar is I Love Techno in Frankrijk niet ook een eennachtsfestival? Inderdaad, maar daar hebben ze maar drie zalen in plaats van vijf zalen in Gent. Dat scheelt al een pak in productiekosten. En Montpellier verkoopt ook los uit - 35.000 bezoekers - en daar hebben de organisatoren dus nog een fijne winstmarge. Tot daar ook het tij zal keren, natuurlijk. Maar dat zijn nu eenmaal de harde wetten van de economie. En dan kunnen ze opnieuw verhuizen met I Love Techno. I love (T)ec(hn)onomie.