ColumnDe gebeten hond
De raket van Jeff Bezos leek zeer toepasselijk op een grote dildo
Mark Coenen gaat op wandel met de week.
Was vroeger de zomer de tijd van de komkommer, nu is de actualiteit een confettikanon van rampzaligheden.
Un train peut en cacher un autre.
Nauwelijks is de trein van het PFAS-schandaal/debacle gepasseerd, stormt er een natuurramp voorbij, onder de blijvende, dreigende doem van een virus met kapsones en hongerstakers tegen beter weten in.
We crisissen ons kapot.
Waaide er in vorige zomers weleens op lachwekkende wijze een boerkini voorbij of zorgde een aanslepende regeringsvorming voor hoongelach, nu staat de krant elke dag vol eindeloze kommer.
Van komkommer naar kommer en kwel, met soms ondanks alles een mooi en ontroerend moment.
Al het cynisme en gehannes viel afgelopen dinsdag om 12 uur stil: bij groot leed passen alleen stilte en tranen, zeker als die van koninklijken bloede zijn.
Hoezeer detoneert de zomer van 2021 met mijn grotendeels gefabuleerde zomers van lang geleden, denkt de oudere jongere in mij, hierbij gesteund door zijn gezandstraalde geheugen.
Deze week in 1969 stond er voor het eerst in de geschiedenis een mens op de maan: vier uur nadat Eddy Merckx zijn eerste Tour de France won, landde de maanmodule, waarna Neil Armstrong voet aan wal zette met een quote met eeuwigheidswaarde: a small step for man, a giant leap for mankind.
Die grote sprong vooruit geleek uiteindelijk meer op het krachteloos gehuppel van een dwergkonijn: het onwrikbare geloof in de vooruitgang kreeg een ferme knauw na de euforie van de jaren zestig, waarna de wereld andere katten te geselen kreeg.
De ruimte bleef zo goed als leeg, op wat onbemande tuigen naar Mars en de Mir na.
De recente ruimterace tussen twee verwende patsers is een zoveelste bewijs dat alle mannen onnozelaars zijn, maar zeker zij met te veel geld. En dan gingen de heren niet eens naar de ruimte: een paar minuten duurbetaalde gewichtloosheid moest daarvoor doorgaan. De raket van Bezos leek zeer toepasselijk op een grote dildo.
Commerciële ruimtevaart is niet meer dan, om het maar eens op z’n Vlaams te zeggen, afzuip en zeik van boeremie.
Zelden heeft de volksverlakkerij van de 1 procent meer pretentie gehad.
Het beste nieuws van de week kwam wel uit Japan, waar na uitgebreid testen de kartonnen bedden van de atleten toch overspelig geforniceer blijken toe te laten. Naast het behalen van een gouden medaille wil de gemiddelde atleet toch ook zijn persoonlijke record qua vogelen scherpstellen: dat is algemeen bekend en daar is niets tegen, want ik ben ook jong geweest.
De eerste berichten vanuit een desolaat olympisch dorp, dat meer lijkt op een grote isoleercel voor afgetrainden, lieten vermoeden dat de bedden het gewicht van twee op Apollo en Aphrodite gelijkende testosteronbommen niet zouden kunnen dragen.
Wel dus.
Een geile zucht ging door het atletendorp.
Het spelen kon beginnen.
