De peetvader van de tenniscoaching: ‘Het is geen sport voor doetjes’

Niets deed eind jaren zeventig uitschijnen dat Nick Bollettieri uit zou groeien tot een icoon in de tenniswereld. De para had als prille twintiger gekazerneerd in Japan en vond de sport, als American football-speler, eerder iets voor wet chickens (zwakkelingen). Enkele officieren op de legerbasis wilden evenwel tennislessen volgen en de opportunistische Bollettieri sprong, zonder veel kennis van zaken, op de vacature.

Bollettieri verdiende in het begin 3 dollar per uur. Hij leerde het vak al doende en liet zich omringen met de juiste mensen. Zijn meerwaarde zat erin dat hij een visie had: hij wilde dat zijn pupillen sneller liepen en harder sloegen dan de tegenstanders. Daarvoor installeerde hij een rigoureus regime in zijn in 1978 opgerichte tennisacademie. Een topsportdiscipline die mooi aansloot bij zijn militaire opleiding.

“Niets gebeurt vanzelf”, schreef hij in zijn biografie. “Dertigduizend ballen slaan om een slag aan te leren of aan te passen is het minimum. Tennis is geen sport voor doetjes. Ik heb een reglement opgesteld waarin zowat alles verboden was: vriendjes en vriendinnetjes, televisie, frisdranken, zelfs kauwgom. Opstaan deden we om zeven uur. Het licht ging uit om halftien. De ouders wisten dat ze hun kinderen niet naar een vakantiekamp stuurden.”

Van Agassi tot Nishikori

Onder die kinderen zaten nogal wat bekende namen: Gottfried, Arias, Agassi, Krickstein, Courier, Capriati, Haas, Chang, Becker, Sjarapova, de zussen Williams, Hingis, Kournikova, Sampras, Seles, Rios, Pierce, Philippoussis en ook de jonge Malisse. Maar voor elke wereldster zijn er honderden of duizenden die het niet hebben gehaald, door het strakke keurslijf of door het competitieve sfeertje op de campus. Bollettieri trok zich er niets van aan.

Al droogde die bron van toppers wel wat op de laatste jaren, Kei Nishikori is de laatste grote naam in het rijtje. Een jaar begeleiding in Bradenton kost om en bij de 75.000 euro voor de gewone stervelingen, met een uur privéles van Bollettieri aan 1.000 euro. Concurrentie van andere academies en de reputatie van tennisfabriek waar enkel de supertalenten aandacht krijgen leidden tot een terugval van de ondertussen door IMG opgekochte Nick Bollettieri Tennis Academy.

Stralende glimlach

De man zelf bleef zichzelf wel verkopen als beste coach ter wereld. Of hij de titel beste echtgenoot ter wereld ook verdiende is een ander verhaal. Bollettieri stapte maar liefst acht keer in het huwelijksbootje. “Mijn slogan is: don’t date them, marry them”, zei hij over zijn woelige liefdesleven.

Met de stralende glimlach, getaande huid en zonnebril bleef hij voortdurend in beeld. Bollettieri begon zelfs op zijn tachtigste de dag steevast in de fitness. Twee weken geleden werd hij door verschillende websites dood verklaard nadat twee van zijn dochters een foto op Instagram hadden gepost met de boodschap dat het niet lang meer zou duren. Bollettieri zag zichzelf genoodzaakt om een dag later te melden dat hij nog niet gestorven was. “I’m still alive and kicking.”

Zondag ruilde hij dan toch het tijdelijke voor het eeuwige in. Hij werd 91 jaar.