De meerderheid heeft de warmte van de feestdagen en de nabijheid van naasten even nodig

Cathy Galle is journalist bij De Morgen.

Herinnert u zich Moederdag van vorig jaar nog? Toen we met zijn allen een gat in de lucht sprongen omdat we na bijna twee maanden lockdown versoepelingen kregen waardoor we Moederdag konden vieren mét moeder. Het was nog de tijd van de coronabubbels. We mochten toen, speciaal voor Moederdag, onze eigen bubbel laten fusioneren met één andere bubbel.

Ondertussen zijn we bijna twee jaar ver in de pandemie. Van ingewikkelde coronabubbels en beperkingen in de privésfeer zijn we al een tijdje af. Maar de afgelopen maand keken we met een steeds banger hart naar de alarmerende berichten over de nieuwe omikronvariant. Waarop het besef doordrong dat we nog niet meteen aan de nieuwe patatjes zijn wat die corona betreft.

We weten nog twee keer niets over die omikron. Mogelijk is de variant minder ziekmakend dat delta. Wat een goede zaak zou zijn, want dan kan hij weleens onze redding worden. Om uit deze pandemie te geraken hebben we namelijk eerst een win-winsituatie nodig. Een versie van het virus die welig kan tieren - wat zo’n virus eigenlijk vooral wil - zonder dat wij er al te grote last van hebben. Alleen weten we nog lang niet zeker dat we al zover zijn. En in de tussentijd kan nog veel mislopen.

We leven ondertussen ook in een heel andere mindset dan vorig jaar. We zijn niet meer zo naïef om te denken: dit nog even doorstaan en alles is weer zoals vroeger. Maar we hebben wel nog altijd nood aan af en toe een lichtpuntje om ons aan op te trekken.

Dit jaar groeide kerst, tot spijt van wie het benijdt, uit tot zo’n lichtpuntje. Net zoals Moederdag vorig jaar. Een symbool, iets waar je niet aan tornt. Vorig jaar mocht zo goed als niets tijdens de feestdagen. We hoorden het politici en experts de afgelopen week vaak zeggen: de bevolking zal het niet pikken als we hen kerst nog eens afnemen. Het leek wel operatie ‘Red onze kerst’.

Onze kerst is nu gered. Het Overlegcomité besloot geen bubbels in te voeren of beperkingen in de privésfeer op te leggen, zoals bijvoorbeeld in Nederland wel het geval is. We zouden er meewarig over kunnen doen. Of kwaad van kunnen worden. Want er zijn uiteraard veel ergere dingen dan een kerstfeestje met de familie missen. Op je buik op de spoed terechtkomen na een omikronbesmetting bijvoorbeeld. Toch hebben de politici gelijk dat ze geen beperkingen in de privésfeer ingevoerd hebben. Ze beseffen heel goed dat de meerderheid van de bevolking de warmte van de feestdagen en de nabijheid van naasten nu even nodig heeft.

Anders wordt het wanneer bij de kerst ook de kerstmarkten gerekend worden. Zeker als die wel mogen doorgaan en de cultuursector, die bijzonder grote inspanningen gedaan heeft om alles zo veilig mogelijk te doen verlopen, volledig dicht moet. Dat is compleet onbegrijpelijk. Of zoals viroloog Marc Van Ranst gisteren fijntjes opmerkte: “Glühwein heeft het gewonnen van cultuur.”