De manier waarop sommige politici kijken naar de staatsinrichting doet denken aan de definitie van waanzin

De manier waarop sommige politici kijken naar de staatsinrichting doet denken aan de definitie van waanzin. Telkens dezelfde handeling stellen en hopen op een ander resultaat, dat is redelijk waanzinnig.

Nu is het CD&V dat oproept om na de verkiezingen in het Vlaams Parlement een werkgroep op te richten. Die moet een volgende staatshervorming voorbereiden, die dan vanaf 2024 uitgevoerd kan worden.

Opeenvolgende regeringen zijn er niet in geslaagd een realistisch klimaatbeleid uit te tekenen. We weten nog altijd niet wanneer we welke kerncentrale gaan sluiten. Niemand heeft er een idee van waar de onafgewerkte pensioenhervorming gaat eindigen. De ontslagnemende regering verkeert in staat van ontkenning over het begrotingsgat van 7 miljard dat ze nalaat.

Tel uit je winst

Telkens weer blijkt dat regeringen in dit land er niet in slagen om op de kernthema’s een vertrouwenwekkend langetermijnbeleid uit te tekenen, zelfs niet als ze vijf verkiezingsloze jaren hebben. Meer nog, vaak wordt zo’n beleid onmogelijk gemaakt door de versplintering van bevoegdheden in dit leuke land. Wat zegt de CD&V nu? Laten we een langetermijnbeleid uitstippelen voor meer versnippering. Het is moeilijk om niet cynisch te worden van dat voorstel.

Nog maar net is de vorige staatshervorming verteerd. Is er één maatschappelijk probleem – en we hebben er een paar – opgelost door die grote institutionele herschikking? Zal de kinderarmoede dalen door de geregionaliseerde kinderbijslag? Het tegendeel zal veeleer het geval zijn. Het enige wezenlijke resultaat van de regionalisering is dat er nu een stuk of vier overheidsdepartementen de kinderbijslag uitkeren in plaats van een enkele. Tel uit je winst, samenleving.

Eromheen dansen

Het grote probleem met de staatshervorming in België is dat bijna niemand één plus één durft op te tellen. Eén is het moeilijk te temmen overheidsbeslag in dit land. Plus één is de administratieve en politieke overhead die gecreëerd is in het institutionele labyrint België. Toch durft haast niemand de logische conclusie trekken: laten we het eens met minder verspreide bevoegdheden proberen. Ook CD&V danst er nu weer omheen.

Toen in de jaren 70 Europa in de greep kwam van een grote economische crisis, waren de meest getalenteerde en machtige politici van dit land behept met de obsessie de staat te hervormen. We betalen nog altijd de rente voor dat beleid. Toen tien jaar geleden de financiële crisis in volle gang was, waren de meest getalenteerde politici bezig met het splitsen van een kieskring. En nu er weer nieuwe stevige uitdagingen wachten, gaan onze politici dus weer eens nadenken over een hervormde staat.

Zeker, het voorstel van CD&V voor een langtermijnplanning voor de staatshervorming geeft een belangrijk signaal. Het signaal dat er in dit land te veel politici zijn met te veel tijd om na te denken over de hervorming van het eigen navelputje.