De lichtvaardigheid van de Waalse politici is nog schokkender dan de budgetoverschrijdingen

Alain Gerlache overschouwt de politieke actualiteit. Zijn column verschijnt tweewekelijks, afwisselend met die van Dave Sinardet.

De Waalse parlementsleden die de media van het noorden van het land volgen zijn waarschijnlijk jaloers op hun Vlaamse tegenhangers. Het Vlaams Parlement krijgt er veel meer aandacht dan het Waals Parlement in de Franstalige media. Niet alleen omdat het Vlaamse halfrond en zijn prachtige glazen koepel het op de televisie veel beter doen dan de zaal in de vorm van een klein House of Commons in Namen. Het Vlaams Parlement is de enige parlementaire assemblee van Vlaanderen, terwijl de Franstaligen er drie hebben: die van de Franse Gemeenschap, het Waals Gewest en het Brussels Gewest, dat aan Franstalige kant wel significant is.

Zelfs de keuze van een gebouw voor het Waals Parlement was niet eenvoudig. Na veel verwikkelingen viel de beslissing op een oud hospitaal uit de dertiende eeuw. Een gebouw met een rijk verleden, maar niet aangepast aan de behoeften van het parlement. Daarom werd enkele jaren geleden in alle discretie beslist om het uit te breiden.

Het is dan ook geen wonder dat de recente onthullingen over de buitensporige meerkosten van de werken een schokgolf hebben veroorzaakt (DM 07/11). Meer dan 46 miljoen euro voor een parlementsgebouw waarvan de prijs aanvankelijk op 10 miljoen was geraamd. Vier en een halve keer de oorspronkelijke raming.

Die werken kunnen nog als noodzakelijk beschouwd worden, ondanks de negatieve perceptie bij sommigen. Maar hoe verklaar je de bouw van een doorsteekplaats die het parlementsgebouw met een parkeergarage aan de overkant van de straat verbindt? Het prijskaartje van die tunnel is opgelopen van 1 miljoen naar 3 miljoen euro en meer. Zoals verwacht waren de reacties op de sociale media vernietigend. Zijn de parlementsleden bang om nat te worden als het regent? Of kunnen ze niet verdragen dat ze op straat burgers zouden kruisen?

Nog beschamender voor de Waalse partijen (met uitzondering van de PTB) is het feit dat het Bureau van het Parlement heeft afgezien van zijn verantwoordelijkheid voor de controle op de uitvoering van de werken. In de praktijk werd die controle uitgeoefend door de griffier van het parlement, die sinds september geschorst is na klachten over zijn toxische beheer en waanzinnige onkostennota’s.

Natuurlijk beweren de politieke partijen dat al die uitschuivers niemand persoonlijk voordeel opleveren. De situatie is inderdaad niet vergelijkbaar met bijvoorbeeld de beschuldigingen tegen Vlaams Parlementslid Sihame El Kaouakibi. Maar nu Wallonië zich in een rampzalige financiële situatie bevindt, is de lichtvaardigheid van de politiek nog schokkender dan de budgetoverschrijdingen.

Kunnen de Walen nog op hun vertegenwoordigers rekenen om het faillissement van het gewest te vermijden, als ze niet eens in staat zijn om de uitgaven van hun eigen parlement te beheren?

Laten we duidelijk zijn. Het gaat hier niet alleen om het persoonlijke falen van enkele Bureau-leden. Het gaat om een politieke cultuur en een politiek systeem.

Dat werd nog een keer bevestigd door de krant La DH (05/11) die op hetzelfde moment een onderzoek naar het aantal kabinetsleden in de regeringen van de deelstaten publiceerde. De regering van Elio Di Rupo heeft niet minder dan 501 cabinetards in dienst, ook al werken die niet allemaal voltijds. Volgens de officiële cijfers heeft de Vlaamse regering genoeg aan slechts 219 kabinetsleden. En dan zijn er nog de 276 medewerkers van de Federatie Wallonië-Brussel. In het Brussels Gewest beschikt minister-president Rudi Vervoort (PS) over een kabinet van meer dan tachtig mensen, terwijl de Vlaamse minister-president Jan Jambon (N-VA) met minder dan de helft tevreden moet zijn. Een parasitair systeem, zeggen de tegenstanders die ook op de vele bestuursniveaus ten zuiden van de taalgrens wijzen.

Terloops moet worden opgemerkt dat, anders dan wat veel mensen denken, ook in Vlaanderen, de Franstalige media hun werk doen en niemand sparen. Meer dan ooit staan de Franstalige partijen met de rug tegen de muur. In plaats van te blijven herhalen dat ze geen nieuwe staatshervorming wensen moeten ze orde stellen in hun eigen instellingen en politieke praktijken. Niet alleen om te vermijden dat de Vlaams-nationalisten nog meer munitie krijgen, maar vooral dat de Walen helemaal in wanhoop vervallen.