De lente voelt dit jaar vreemd genoeg een beetje aan als herfst

En plots is daar die drang om wildvreemden in het openbaar te kussen, plots slepen we ons hele meubilair naar buiten, plots riskeren we ons leven door drukke straten over te steken om maar in de zonnezijde te kunnen flaneren, plots vliegen vogels bedrijvig met iele twijgjes rond, barsten alle knoppen open en springen de knopen van onze hemdjes los, plots raken alle doucheputjes van de stad met beenharen verstopt, klinkt weer schaamteloos gefluit naar blote huid, plots wordt er gevochten om vrije terrasstoelen, krijgen we, onze snoeten als zonnebloemen naar het licht gekeerd, collectief een stijve nek, wordt onze cocktail van melatonine, serotonine en dopamine geüpshaket door een boost van vitamine D en voelen we ons al dronken nog voor we ons eerste glas hebben besteld. Het is duidelijk: de lente entert. Al voelt de lente, zodra je naar het nieuws kijkt, dit jaar vreemd genoeg een beetje aan als herfst. Ook dat is klimaatverandering.