De heiligverklaring van Pim Lammers is dom, kortzichtig, klef en wansmakelijk

Delphine Lecompte is dichteres. Ze richt zich tot de Nederlandse jeugdschrijver Pim Lammers, die doodsbedreigingen kreeg omdat hij in een verhaal een seksuele relatie tussen een jongetje en volwassene suggereert. ‘Ik heb eczeem, alopecia, een antipathieke afwezige vader, OCD en PTSS. Gaan jullie nu massaal mijn boeken kopen?’

De heiligverklaring van Pim Lammers is dom, kortzichtig, klef en wansmakelijk. We moeten durven zeggen dat hij een belabberde of toch alleszins erg middelmatige schrijver is. Dat verandert niet omdat hij in het oog van een storm terechtkwam. Een schrijver heeft meer nodig dan een doodsbedreiging om te metamorfoseren tot een briljant visionair stilistisch genie. Rushdie is een briljant visionair stilistisch genie, in weerwil van de fatwa. Men wordt niet plotsklaps geniaal door een controverse.

De sentimentele meute die nu massaal de boeken koopt van Pim Lammers doet dat om hem een hart onder de riem te steken. Dat is de slechtst mogelijke reden om een boek te kopen. Goede redenen om een boek te kopen: de inhoud van het boek, de stilistische bravoure, de branie, verve, humor, originaliteit en authenticiteit van het werk.

Ik heb eczeem, alopecia, een antipathieke afwezige vader, OCD en PTSS. Gaan jullie nu massaal mijn boeken kopen? Dat wil ik niet!

Als iemand een boek van mij koopt dan wil ik dat hij/zij dat doet omdat mijn teksten bol staan van: de groteske woeste barokke lugubere gewelddadige taferelen waarin ranzige morsige naargeestige personages zoals de kannibalistische luchtballonvaarder, de necrofiele tegellegger, de verloederde alpacafokker en de incestueuze imker de plak zwaaien.

Ik kreeg ook doodsbedreigingen, in 2021. Omdat ik het had gewaagd om te pleiten voor mededogen met onze pedofiele medemens. Ik schreef een opiniestuk. Ik werd belaagd, bezoedeld, beklad en met de dood bedreigd. Ik kreeg politiebescherming. Mijn aardige fatsoenlijke afgunstige wrokkige hypocriete opportunistische collega’s huilden mee met de wolven in het bos.

Hoe anders verloopt het nu voor Pim Lammers. Het is gemakkelijk om het op te nemen voor Lammers, hij vormt geen literaire bedreiging voor de vele pocherige narcistische ijdeltuiten die het boekenvak rijk is. Hij schrijft geen vervelende onverteerbare controversiële opiniestukken, en hij steekt nooit de draak met andere gewichtige monkelende pedante hoogmoedige schrijvers.

Ziekelijk jaloerse schrijvers

Pim is schattig, sportief, bevallig: een zeehondje, een duts, een kleine garnaal. Van schrijvers zou je verwachten dat ze opstandig, eenzelvig en tegendraads zijn. En ziekelijk jaloers op andere schrijvers. Daarom vinden de ‘schrijfcollega’s’ van Pim Lammers het zo heerlijk om hem te steunen: hij stelt niets voor op literair vlak.

Hij is koddig en dus wordt hij geaaid en gepaaid door zijn hypocriete collega’s. Dat is geen grootmoedigheid, dat heet valsheid. Was Lammers een originele scherpe stekelige schrijver, dan zouden de steunbetuigingen zeker niet zo fors klinken. Overigens erger ik me aan zijn reactie op de dreigementen: capitulatie, angst, lafhartigheid. Hij zou zijn fictieve pedofiel kunnen verdedigen, of toch alleszins een lans breken voor: geweld en verdorvenheid in de literatuur.

Hij zou kunnen zeggen: ‘Hoepel op! In mijn fictie mag ik opvoeren wie ik wil: een aan lager wal geraakte poolreiziger met luierfetisjisme, een racistische fietsenmaker, een geniepige premiejager met aarsmaden, een abominabele kraanmachinist die als hobby whippets foltert op zijn zolderkamer, een zwartgallige misantropische bietenboer, een obscene hitsige zwembadopzichter met paarse nekwratten, een frauduleuze Oezbeekse oogarts die zijn moeder heeft vermoord met een kruisboog en geen wroeging heeft, en zelfs een gretige charismatische kinderlokkende tuinman die luistert naar Judas Priest!’ Maar Pim Lammers heeft het te druk met het blaten dat hij zeker geen pedofiel is.

Op een paradoxale perverse manier danst hij aldus naar de pijpen van de oerconservatieve kleingeestige ploerten die hem proberen te demoniseren. Niemand verplicht Pim Lammers om zichzelf te censureren. Het is zijn beslissing. Hij wil geen aanstoot nemen, hij wil geen ophef veroorzaken. Te laat, Pim, te laat!

‘Een gedicht schrijven is mij geen doodsbedreiging waard’, zegt hij. Dan wens ik hem een baan als hondenkapper, coniferenscheerder of korfbalcoach voor volwassenen. Knusheid en kameraadschap gegarandeerd.

Lafhartig en verwerpelijk

Het schrijverschap mag nooit synoniem staan met knusheid en veiligheid. Het is een wrede ironie van het lot dat net de braafste, vaagste, saaiste, zwakste, flauwste schrijver nu met de dood wordt bedreigd. De manier waarop Pim Lammers ermee omgaat is schandelijk, lafhartig en verwerpelijk.

Een kaakslag voor de vele onderdrukte schrijvers in cellen, die de luxe van de lafhartigheid niet hebben en die zich moreel verplicht voelen om zich uit te spreken over de totalitaire uitwassen in hun omgeving. Een schrijver zou de luis in de pels moeten zijn van de maatschappij, niet de hofnar. Lammers bombarderen tot de Boebka van de kinderliteratuur is teerhartig, dweepziek, smakeloos en onzinnig. Kreupel, migratieachtergrond, stomazakje, pancreaskanker, dyslexie, clitorisbesnijdenis, dwerg, psychotische Aboriginal, incestueus verleden, lodderoog… vallen allemaal in het niets als de sprankelende magistrale ongebreidelde gulzige tomeloze schrijfstijl ontbreekt.

En bij Lammers is het net dat wat ontbreekt: de vonk, de vondst, de hartstocht, de vaart, de koorts, de substantie en de oorspronkelijkheid. Dat is de wrange vaststelling: sympathieke flauwe zoutloze schrijvers worden gesteund. Recalcitrante onuitstaanbare relevante weerbarstige schrijvers die de moed hebben om zich maatschappelijk te engageren en die het opnemen tegen extreemrechtse pummels en fundamentalistische christelijke pezewevers moeten hun plan maar trekken. Wij hebben het immers zelf gezocht? Bedankt voor niets, wrokkige valse afgunstige opportunistische schijnheilige collega’s!