ColumnDe gebeten hond
Dat ‘Finlandia’ van Sibelius van 68 naar 25 is gestegen: het laat mij Siberisch koud
Mark Coenen gaat op wandel met de week.
Omdat de clevere culturo’s van Klara helemaal in sync met hun tijd zijn, organiseren zij al jaren een top honderd die, in een vlaag van vereenvoudigende genialiteit, gewoon de Klara Top 100 gedoopt werd.
Waarom moeilijk als makkelijk ook bekt?
Eenvouds verlichte waters: Lucebert wist het al.
Met een beetje geluk zit u daar nu naar te luisteren bij een kopje versterkende netelroosthee, terwijl u vorsend uw weekendkrant scant, op zoek naar wijsheid, vermaak en wat nieuwe complottheorieën, want de boog kan niet altijd gespannen staan.
Om nu te zeggen dat ik het hele weekend nagelbijtend voor de transistorradio ga zitten om te horen wie er gewonnen heeft: nee.
Dat Finlandia van Sibelius in 2019 van 68 naar 25 is gestegen: het laat mij Siberisch koud. Dat Requiem: Libera Me van Gabriel Fauré toen de hoogste binnenkomer was, op een niet onverdienstelijke 59ste plaats: het zal mij wat.
En met mij zullen er velen zijn.
Het eerste besje dat luidkeels protesteert omdat Stabat Mater van Pergolesi al voor de vijfde ellendige keer op één stond, moet nog gevonden worden. En als men haar vindt, mag ze waarschijnlijk nog niet buiten, uit vrees voor het virus.
Er bestond wat jaren geleden wel een actiegroep van Mozart-fanatici uit Genoelselderen, met de geuzennaam ‘Blijf verwonderd? Wordt bedonderd!’ Daarbij klaagde men aan dat de petomaan weer niet in de top drie was geraakt, waarbij ze in één beweging ook die arme Bach bashten. Van hen is nooit meer gehoord.
Samengevat: de melomanen winnen dit weekend.
Drukke tijden, want na de Klara Top 100 op zondagavond start ook nog de podcast die gemaakt is naar Wildevrouw, de middeleeuwse bestseller van Jeroen Olyslaegers, waarna men online kan overschakelen naar De 24u van Paul van Ostaijen van deBuren, die een digitale marathon hebben georganiseerd rond Bezette stad. Een honderd jaar na zijn verschijnen nog steeds relevante en misschien steeds relevanter wordende dichtbundel.
Het is de aftrap van een heel jaar Van Ostaijen, die 125 jaar geleden geboren werd. Voor die aftrap werd Besmette stad gecreëerd, een multimediaal kunstwerk waaraan meer dan honderd kunstenaars meewerkten. Dat die finale 24 uur moet duren en nacht en dag doorgaat, lijkt mij een overschatting van het uithoudingsvermogen van de gemiddelde poëzieliefhebber, die door de band al tegen zonsondergang begint te gapen en meteen na De afspraak onder de wol gaat.
De collega’s van Radio 1 deden hun muzikale beevaart een week geleden en daar viel wel een verrassing te noteren: de betreurde Kris De Bruyne won zestien plaatsen en zegevierde voor de eerste keer in de Belpop 100, met ‘Amsterdam’.
Minuscuul voordeel van dood te gaan net op het moment dat zo’n lijst wordt samengesteld.
Het weegt niet op tegen het leven. Bijlange niet.
