Dachten voetballers, met al hun privileges, nu echt dat ze onaantastbaar waren? Welcome to the real world, Kompany!

“Ik wil gewoon naar huis nu.” Anderlecht-trainer Vincent Kompany zakte zondag eens niet af naar de persconferentie. De topwedstrijd tussen Club Brugge en Anderlecht bleek een match in mineur te zijn. Sommige Club-supporters zouden racistische uitspraken hebben gedaan. Zo werd er volgens Kompany “bruine aap” naar hem en sommige van zijn teamgenoten geroepen.

Meteen na de match stond Twitter dan ook vol met steunbetuigingen voor Kompany en co. “Racisme heeft geen plaats in en buiten een stadion”, klonk het langs verschillende kanten en in verschillende bewoordingen. Dat is correct. Ook ik schaar me achter die veroordelingen. Racisme kan nooit. Maar toch viel ik bijna van mijn stoel toen ik al die steunbetuigingen zag. Ik moest denken aan al die onbekende mensen die al tientallen jaren racisme aankaarten. Zij die al jaren getuigen over racisme en discriminatie op straat en in hun dagelijks leven. Ik dacht aan al die boeken met getuigenissen die al geschreven waren, en de strijd van vele antiracismeorganisaties. Zij konden nooit op zoveel steun rekenen.

Begrijp me niet verkeerd: ik juich die veroordelingen zeker toe, maar ik heb een hekel aan hysterisch hypocriet gedoe. En vooral aan de dubbele standaard. Het ene racistisch incident is blijkbaar niet gelijk aan het andere. Sommige gekleurde personen, zij het met minder privileges, zijn blijkbaar niet belangrijk genoeg om serieus genomen te worden. Daar kan meneer Kompany ook niets aan doen. Zo zit de maatschappij nu eenmaal al even in elkaar.

Maar al die politici en mensen die zich normaal amper laten horen als er weer eens een schandalig racistisch voorval plaatsvindt, buiten het stadion weliswaar, mogen ook eens nadenken over hun eigen rol in heel het racismedebat. Dit voorval is namelijk een weerspiegeling van de maatschappij waarin we vandaag leven.

Uitspraken over gekleurde mensen passeren al jaren de revue, ook door politici. Over mensen op de vlucht, over de zogenaamde allochtonen, over moslims. Die haat woedt al jaren in de samenleving en werpt stilaan zijn rotte vruchten af.

Ik vraag me af of voetballers nu echt dachten dat ze hier onderuit zouden komen? Neen, zo blijkt. Volgens Het Laatste Nieuws is dit al het vijfde incident in een wedstrijd in korte tijd. Dachten voetballers, met al hun privileges, nu echt dat ze onaantastbaar waren? Welcome to the real world, Kompany! Het is tijd om van die roze wolk af te komen en de wereld te zien zoals ze is, hoe spijtig ook.

Wat me dan nog het meest verbaasde waren de reacties van verschillende politici die opeens vonden dat er actie ondernomen moest worden om racisme aan te pakken, al dan niet in het voetbal. Het zijn diezelfde politici die in het verleden geen moer gaven om praktijktesten. Zij die enkele voorstellen om racisme en discriminatie op de woningmarkt of op de werkplaats aan te pakken tegenhielden. Integendeel. Ze stemden tegen of onthielden zich bij voorstellen, of deden aan symboolpolitiek: zoals de verwaterde mystery calls als doekjes voor het bloeden.

Er werden maandag zelfs persberichten en opinies verstuurd naar onze redactie van politici die een standpunt wilden innemen tegen racisme, naar aanleiding van wat er zondag gebeurd is. Stel je voor. Zij die als het op beleid aankomt amper wakker liggen van de gevolgen van racisme.

Dat valt niet uit te leggen aan de gewone mensen in de straat, de Mohamed en Ali, Elif of Samira, die al meermaals racisme hebben aangekaart en behalve de gewoonlijke “wat erg, zeg” te horen geen stap vooruit geraken.

Het toppunt van de hypocrisie vond ik alvast dat de politie maandag aankondigde een onderzoek te openen naar het racisme-incident op Club Brugge. Het is de wens van elk persoon die ooit met racisme te maken kreeg. Zij die tevergeefs beelden plaatsen, of printscreens van racistische bagger, om toch maar gehoord te worden.

Misschien ben ik ergens ook wel ‘opgelucht’ dat dit gebeurde: misschien zien sommigen nu in dat racisme echt is. Akelig dichtbij. En dat het niemand spaart. Zelfs topvoetballers niet.

Maar als er actie komt naar aanleiding van dit incident, laat er dan altijd en consequent actie zijn. Schrijf ook een tweet of een opiniestuk als de kleine Elif haar verhaal doet.

Een stadionverbod voor racisten? Mooi. Maar waar is de aanpak in de brede maatschappelijke context? Zolang er geen deftige en consequente aanpak is zullen zij die racisme nooit serieus nemen ook geen geloofwaardigheid krijgen bij hen die al jaren actie vragen.

PS. We wachten al 21 jaar (!) op een interfederaal actieplan tegen racisme. Ik stel voor: laat die tweets en geveinsde verontwaardiging maar voor wat ze zijn, en aan het werk!