Costa Adeje, waar smaak zich te sterven legt

Frederik De Backer is columnist.

Tenerife is een verspilling van een eiland. De zielloze vakantiehuisjes klauteren nog net niet over elkaar heen zoals ze tegen de heuvelkam aan zijn gekwakt, elke vierkante centimeter rentabiliteit tot de laatste morzel uit de rotsen geknepen. Veertig identieke witte doosjes die liggen te wachten op spijt, daarnaast zestig andere, perzikkleurig deze keer, en nog eens en nog eens, per twintig, per dertig, per vijftig omwald door zo’n heerlijk traditionele muur, met daarin een traditioneel elektrisch hek, en vlakbij, perfect met een rollator te behappen, een traditionele supermarkt waar Spanjaarden nog traditioneel Engels spreken.

Costa Adeje, waar smaak zich te sterven legt.

Gisteren zijn we naar het strand geweest aan de chique kant van deze strafkolonie, op zijn chicst een Blankenberge van basalt. Een twintigtal tachtigjarige tieten gezien, hagelwit of net intens terracotta, als uitgedroogde hompen jamón. Voorts tienermeisjes, nog niet bij machte aan het eiland te ontsnappen, die elkaars fotoshoots regisseerden in de branding, allemaal in dezelfde beredeneerde poses, allemaal hopend op datzelfde mirakel: uniek identiek zijn. Maar kun je hen de kopieerdrang kwalijk nemen als je ziet waar ze zijn opgegroeid?

Zelfs de kwallen zijn de zooi ontvlucht. Geen mug te zien, geen hagedis, niets. Alleen katten en keffers, getemde natuur, met een biotoop van Irish pubs en karaokebars. Mick Cave die Chris Isaak zingt tijdens onze maaltijd, onverstoorbaar, zelfs onder niet minder dan vijf stroompannes. Mick kent zijn lot. Het vagevuur zweet je uit.

Mijn vrienden, die wel nog vertrouwen hebben in het eiland, zijn gaan wandelen, anderhalf uur verderop, waar ongetwijfeld weer iets te beklimmen valt. Een nieuwe puinhoop, een zoveelste vulkaan, een rijke Engelse weduwe, heel traditioneel allemaal. Ze sturen foto’s van het uitzicht, de zee. Ja goed, maar die zie ik ook, gezeten in het kunstgras van ons terras. Wanneer ik de blik laat zakken zie ik een op zes drollen na identiek terras. Keutels in het kunstgras. Geraniums in stenen bloembakken. Een gedeeld zwembad wat verderop, al schijnt delen door nul niet mee te vallen.

Tussen het kunstgras groeit een jacuzzi. Ik vraag me af of het waterpeil niet evenwijdig is met de rand omdat het bad scheef staat, of het huisje. Maar wanneer ik de jets afzet en de ogen sluit, en het bruisen van het water wijkt voor het ruisen van de snelweg, weet ik enkele seconden lang wat vakantie is. Even moet ik niets. Geen mens die iets van me wil, geen scherm dat smeekt om schrijven. Warm water en koude lucht. Misschien moet ik mijn stukje hieraan wijden. En terwijl ik het denk, glijdt het gevoel uit me weg. Over een verspilling van een eiland.