Corona is uitgewerkt als alibi voor een maatschappelijke stilstand

Dissidentie mag ook. Onder die vlag vaart Hugo Camps op donderdag.

Een minderheidsregering is per definitie een vorm van ontideologisering. Om de nodige stemmen bijeen te schrapen moeten meerderheidskandidaten van hun hoge troon af. Sjacheren met andersdenkenden. Nu stelde het ideologische karaat van de regering-Wilmès ook weinig voor. Alleen CD&V en met name partijvoorzitter Joachim Coens overschreeuwde zich met de oude pretentie van machtspartij. Coens hoort zichzelf graag spreken en het maakt hem niet uit of dat over voltooid leven is of over de aankoop van verfkwasten voor het leger. Als er maar geluid uitkomt. Hij zou zo graag een groot denker willen zijn, maar is blijven hangen in middenstandsretoriek. Ex-havenbaron, tenslotte.

De ideologische component van druktemakertje Georges-Louis Bouchez komt uit de Aldi. In het beste geval ruilhandel zonder garantie. Het tijdperk van het ideologische charter is uit, met dank aan corona. Dit razende virus was zo moordend dat de politiek het noodweer uitbesteedde aan mediageile virologen. De maatschappij was even bijzaak.

Sophie Wilmès is de geknipte figuur voor een zakelijke regering. Weinig profileringsdrang, comédienne noch cabaretière, en ook geen stugge dossiervreter. Eerste minister met sobere aankleding. Als haar farfelue partijvoorzitter het niet te bont maakt, heeft ze een goede kans om ook de volgende regering te leiden.

Je kan ideologische en constitutionele animositeit een tijdje onder de pet houden, maar vroeg of laat gaat het actualiteitsdebat in de diepte. Zoals nu gebeurt met racisme. Als er doden vallen kan je het niet langer diepfriezen. Ethische keuzes dringen zich op, ook met corona. En dus volstaat het niet een regering te hebben die met de rug toe naar de samenleving ademt. Meerderheid of minderheid, de coronadood heeft geen pantser. In Nederland is beslist dat jong voorrang heeft op ic-bedden. Het tumult onder de ouderen zal groot zijn.

Het sturen van bommenwerpers naar Syrië is ook een ethische keuze. Het verdient evengoed een groot parlementair debat, maar de coronahoofden zitten te vol voor dit elementaire fatsoen. Edoch, je kan een ideologische perceptie niet tijdloos on hold zetten, ongeacht het aantal doden in de zorg. Er zal moeten afgerekend worden met de bricoleur van de woon-zorgcentra Wouter Beke. In een normaal land had dit misverstand al ontslag genomen.

Economisch herstel is nu prioritair is de algemene opvatting. Alsof dat puur zakelijke transacties zouden zijn. Er zullen vragen rijzen naar het herverdelingsmechanisme en naar de toevloed aan steunpakketten die door de regering is geleverd aan noodlijdenden. Selectieve politiek is altijd goed als wipplank naar een debat over ideologische dilemma’s.

Een wezenskenmerk van de coronacrisis is dat de overheid weer terrein heeft veroverd op de markt. Alleen is niet duidelijk hoe definitief deze omslag is. Maar gezien ook de contestatiecultuur rond racisme in de wereld, denk ik dat de politiek een draai moet maken. Corona is uitgewerkt als alibi voor een maatschappelijke surplace. Sophie Wilmès mag zich klaarmaken voor een ideologische arena. Ver weg uit de kille kelderlucht.