Buiten zijn geboortedatum heeft George Santos ongeveer alle gebeurtenissen van zijn leven bij elkaar gefabuleerd

Mark Coenen is columnist.

Die Oscarnominaties, allemaal goed en wel, maar de grootste acteur valt er dit jaar wel naast.

Sinds kort volg ik, dikwijls met hinnikende lach en schier ademloze bewondering, de demarches van het kersverse lid van het Amerikaanse huis van Afgevaardigden George Santos, en als ik u iets mag aanraden: doe dat ook. Weg is uw winterdipje, het leven lacht u weer toe.

En als het leven dat niet doet, dan doet George dat wel. Eén simpele klik en u zit in een Fantasialand van fabels, een Disneyland van grootheidswaan, een verhaal dat elke dag gekker en gekker wordt.

De man die in Long Island een zetel won is volbloed Republikein, al is volbloed in deze tijd voor velen een kwalijk woord. Dat is het zeker als het over Santos gaat. The New York Times viste eind vorig jaar uit dat aan het curriculum van George meer loos was dan menselijkerwijs mogelijk geacht kan worden: buiten zijn geboortedatum had de brave man zo ongeveer alle gebeurtenissen van zijn leven bij elkaar gefabuleerd, verdraaid of gemaskeerd, al naargelang het hem uitkwam. Behalve dan de naam van zijn moeder, Fatima Devolder, een vrouw die verre familie was van Victor Horta, de bekende architect. Wat hem een beetje Belg maakt, en daardoor natuurlijk nog interessanter.

Ik moest meteen denken aan Godfried Bomans, die voor de gein bij nieuwjaarsrecepties aan elkeen die hem daarover aansprak een ander verhaal over zijn afkomst opdiste en dan traag schrijdend het pand verliet, de feestneuzen in totale verwarring achterlatend.

Zo onschuldig is het bij Santos niet, want de plaatsen in het Congres zijn duur en belangrijk. Toch wint de slappe lach het dikwijls van de ernst van de zaak. Ik ga er ook van uit dat zijn vlucht, net zoals die van schansspringer Eddie The Eagle tijdens de Olympische Winterspelen in 1988, van korte duur zal zijn.

Volgens Bill Maher, komiek en politiek commentator - een combinatie die bij ons ook bestaat, maar niemand wil erop aangesproken worden - is zijn succes te danken aan de luchtdichte luchtbellen waarin de Amerikanen dankzij hun gepolariseerde media zitten. CNN-land versus Fox-country: never the twain shall meet. Democraten en Republikeinen: ander zonnestelsel.

Santos at handig van twee walletjes tegelijk en niemand had hem door. Voor de Democraten was hij interessant omdat hij een - imaginaire - slachtofferrol uitspeelde, voor de Republikeinen omdat hij achter het narratief van de ‘gestolen’ verkiezing bleef staan. Iedereen zag de George die hij wilde zien. Terwijl die helemaal niet bestond.