Brief aan de Sint (van een burnt-out ouder in coronatijden)

Lieve Sint,

Doe ik het goed, zo? Ik ben het wat verleerd, het is ook al zo lang geleden. Op mijn achtendertigste weet ik niet meer wat de juiste aanspreking is, uwe heiligheid, en het woord ‘lieve’ en ik staan momenteel nogal op gespannen voet. Ik heb een burn-out, ziet u, en altijd lief willen zijn voor iedereen heeft me hier misschien niet gebracht, maar het heeft wel geholpen. Al wend ik me met mijn Messias-complex misschien beter tot die andere baarddrager.

Beste, dan maar? Beste Sint? Maar die beste is ook problematisch, burn-out-gewijs dan: die toetsen van superioriteit, die nadruk op uitblinken. Toch maar niet. Ik hou het voor uw en mijn mentale gezondheid gewoon bij Dag Sinterklaas, dat lijkt me het best.

U vraagt zich vast af waarom ik u schrijf. Het is niet moeilijk. Ik schrijf u om dezelfde reden dat iedereen u schrijft: om u iets te vragen. Het gerucht doet bovendien de ronde dat u heel goed kan luisteren, dus toen ik moest kiezen tussen u en een willekeurige politicus was de beslissing snel genomen. Ik heb echt niet veel nodig, Sint. Het enige dat ik wil is langetermijndenken en de vaardigheid om duidelijk te communiceren.

Ik vraag het niet voor mezelf, mocht u dat denken. Ik geef toe, mijn kortetermijngeheugen is een ramp. Typisch burn-out: niet weten waar de sleutels zijn die ik in mijn handen heb, de helpdesk moeten bellen omdat ik me mijn wachtwoord ook na een halfuur eindeloos combineren nog niet herinner. Maar mijn langetermijndenken is top. Die back-up aan cadeaus voor mocht u het wat druk krijgen? Check. De voorraad toiletpapier? Check. De annuleringsverzekering voor de annuleringsverzekering van de reis die we volgende zomer willen maken? U kan het vast al raden.

Nee, ik vraag het niet voor mezelf. Ik vraag het voor de politici van dit land. Ze hebben het zo moeilijk. Ik heb een barometer voor die dingen – een van de voordelen van er compleet door zitten. Het overlegcomité moet nu alweer bijeen. En de experten zeggen dat het basisonderwijs maar beter kan sluiten. Wat gaan die mensen uit de regering de komende weken doen met hun kinderen? Naar oma en opa mag niet want, ja, die boosterprik. Zelf heb ik het geluk dat ik thuis ben met een burn-out. Die is ook onze redding geweest toen de kinderen een paar weken geleden bij een tweede test positief bleken. U weet het misschien al niet meer, maar er is een raam geweest waarin twee tests ook bij kinderen uit het lager onderwijs verplicht waren, al waren er ook berichten die dat compleet tegenspraken.

Dat brengt me meteen bij het tweede dat ik vraag, het vermogen om duidelijk te communiceren. Ook dit vraag ik niet voor mezelf, al laat ik het uiteraard aan u om daarover te oordelen. In het diepst van mijn burn-out slaagde ik er niet in woorden aan elkaar te rijgen. Woorden aan elkaar rijgen vergt energie. Heeft u er al eens op gelet hoeveel woorden politici aan elkaar moeten rijgen? Soms elk uur opnieuw, weliswaar vaak dezelfde woorden, maar in een andere volgorde en met een negatie meer of minder. Al die energie! Het zou stroomtekorten kunnen oplossen. Ik hoor het u al denken. Naughty naughty. Maar ik heb echt de beste bedoelingen: als politici minder vaak meningen zouden (moeten) spuien zou er tijd vrij komen om echt verder te denken, niet? Niet over hoe het volgende week moet, of volgende maand, maar pakweg de komende twee jaar. Het voordeel aan dat denken op lange termijn is dat het de consistentie ten goede komt, wat er, hou u vast, bovendien voor zorgt dat er minder gecommuniceerd moet worden. Twee vliegen in één klap.

Er bestaan veel tips om een burn-out te boven te komen. Rust, bijvoorbeeld. Maar rust rijmt momenteel nogal op klucht. Weet u wat er in de meeste lijstjes bovenaan staat? Lijstjes, daar bent u gek op, niet? Structuur, een zekere mate van voorspelbaarheid.

Ik weet dat mijn brief laat komt, maar goed, het is tenminste geen vijg na Pasen (knipoog knipoog). En maakt u zich maar geen zorgen om mij, met mij gaat het uitstekend. Echt.

Met vriendelijke groeten,

Een burnt-out ouder in coronatijden