Boef had zich naast de dogsitter geïnstalleerd en samen hadden zij naar een film gekeken

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Zodra het oktober is, beginnen wij reikhalzend uit te kijken naar de kraanvogels. Mochten ze tijdens hun trek naar het zuiden niet zo van hun tak maken, wij zouden ze wellicht nooit opmerken. Wanneer de migratie op gang is gekomen, worden wij soms om het kwartier, soms om de paar uren door hun geschreeuw naar buiten gelokt. Hun niet in te tomen, door een kosmische kracht gestuwde gejakker stemt tot nadenken. Wij zijn ook maar dieren, wij leven vast ook op het ritme van een groot, geheimzinnig uurwerk.

Bij Boef begint het wilde er nu toch wat uit te gaan. Tot voor kort reageerde hij afwachtend en argwanend, telkens als hij zijn brokken kreeg. Hij heeft een jaar lang overleefd op muizen en boom­schors en van de vruchten van zijn strooptochten in het Spaanse bergdorp. Voedsel dat hem zomaar werd aangeboden, bleef hij lange tijd verdacht vinden.

Nu zet hij zich zonder omkijken aan het schrokken.

En de kauwbotten die we hem geven, gaat hij niet langer meteen in de tuin begraven. Hij begint er vrijwel onmiddellijk aan. Dat is aangenaam: hij staat niet langer om de haverklap met vuile, opgegraven, verlepte lappen buffelhuid voor de deur, hopend die op de futon te kunnen gaan opsmikkelen.

Hij is nu ruim anderhalf jaar bij ons. Hij is zowat alle basics de baas, hij is van een berghond in een huishond veranderd. De hoop dat hij ooit zal luisteren, hebben we opgegeven. Eén ding moeten we nu nog aanpakken: de voormalig onafhankelijke, eigengereide bosgeest heeft het in die achttien maanden verleerd om alleen te zijn. Mijn vrouw en ik werken allebei thuis, en waar wij gaan gaat Boef met ons mee; wij zijn een driekoppige roedel geworden. Hij wordt behoorlijk achterdochtig als wij hem alleen thuis achterlaten. Dat wordt intensief trainen, het komende halfjaar.

Toen wij naar het feestje gingen waar ik vorige week over schreef, hadden wij toch maar een dogsitter ingeschakeld. Marieke is haar naam, zij is Nederlandse en zij studeert veeteelt, als ik het goed heb begrepen. Zij kan ongelooflijk goed met dieren om. Toen wij haar uitlegden welke commando’s wij voor Boef gebruiken, antwoordde zij dat dat niet nodig was – het maakt niet zoveel uit wát je zegt, het is de manier waarop je het zegt.

Het eerste kwartier had Boef het haar behoorlijk moeilijk gemaakt. Zij had zijn aanvallen weten te ontwijken en had hem duidelijk gemaakt dat er niet de hele avond op het been zou worden gereden, en daarna had de hond zich naast haar in de sofa geïnstalleerd en hadden zij samen, Boef met één oog, naar een Netflix-film gekeken. Het was heel plezierig geweest, zei ze glunderend toen wij thuiskwamen.

Toen journalist Stef Selfslagh bij ons was om voor De Morgen over De jacht op Ursula Graurock te praten, vroeg hij naar tips voor shortcuts naar een overzichtelijker, rustiger leven. Ik antwoordde dat eenvoud het sleutelwoord is. Alleen is eenvoud niet zo simpel, voegde ik eraan toe.

En nog een die goed werkt: probeer wat meer te leven zoals je grootvader dat deed.

’s Avonds sms’te ik hem na: ‘Tenzij je grootvader bij de SS was. Dan beter niet.’