Blijkbaar zat ik al vijftien jaar lang verkeerd op mijn fiets

Mark Coenen is columnist.

Closing the gap: met een kamerbrede advertentie in de krant kondigde Flanders Classics het Vlaamse luik van klassieke voorjaarsseizoen voor vrouwen aan. Het programma van de mannen is bij de liefhebbers zo bekend dat er geen reclame meer voor nodig is.

Het popelen kan een aanvang nemen, de steekkaarten van Michel en José zijn aangevuld en de laatste conditietest gebeurt in de ronde van de Algarve, die gisteren begon. Daar is het al volop voorjaar, bij ons is pas als de koers begint de winter – of tenminste het wintergevoel – voorbij. Al hopen we eerlijk gezegd op ontij, ijshagel en poolwind tot minstens 26 april: de dag van Luik-Bastenaken-Luik.

Dat het dan nog kan spoken is bekend. In 1903 werden drie renners op de Côte de Wanne met sneeuwblindheid geslagen waarna ze spoorloos verdwenen in de bossen achter Stavelot. Nimmer werd er van hen nog gehoord.

Toen Bernard Hinault in 1980 na een episch editie in een al even epische sneeuwstorm met een evenzo epische voorsprong van bijna tien minuten op Hennie Kuiper de meet overschreed, volgden na hem nog maar twintig andere, uit hun vel gebibberde renners. De rest was wenend afgestapt. Hun klappertanden was tot ver voorbij het drielandenpunt te horen.

Naast het professionele gild zitten nog duizenden amateurs dezer dagen quasi permanent op hun fiets. Ook voor hen staat het seizoen voor de deur, dat ze met even veel verbetenheid en grinta – zo heet dat blijkbaar –voorbereiden als de profs. De mannen met karakter zwalpen in reflecterende pakjes na hun uren en met ware doodsverachting over de stikdonkere baan, de sissy’s trainen in de week op een hometrainer en steken alleen op zondag even hun neus aan het buitenvenster.

Op het jaagpad van Werchter naar Aarschot is het dan vanaf ’s ochtends aanschuiven: de sukkelaars die met moeite 23 per uur rijden worden vloekend voorbij gestoken door maniakken met anorexia die minstens 40 vlammen. Tot het snot uit hun rug komt en ze de rest van de zondag op de zetel moeten liggen om te recupereren. Ook wij zijn ooit zo geweest, maar de wijsheid komt met de jaren. Zomaar voor de kat zijn kont wat gaan trappen doen wij niet meer. Nu vlammen wij onder medische begeleiding, met perfect afgestelde fietsen en een trainingsprogramma dat ons tegen midden juni in blakende vorm over de Mont Ventoux moet helpen.

Vroeger zaten wij op onze fiets als een patattenzak, nu zitten wij gebeiteld, als de wat oudere maar nog elegante versie van Dieter Thurau, op onze fiets. Vorstelijk zitten wij op onze bolide, meticuleus uitgemeten door een professional, die een hele avond moest rekenen en vijzen en wrikken om de fiets perfect af te stellen. Waarop ik dus blijkbaar al 15 jaar verkeerd zat. Eerst moest hij nog wat spinnenweb verwijderen.

Het genie zit in het detail.