Blaaskoppen zijn het, duiven, scharrelaars die wij vertrouwden

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Het aantal verkeersdoden is spectaculair gestegen – met 40 procent. Alles wat we in de coronatijd aan mensenlevens hebben gered, geven we weer af. Mensen rijden als gekken – zijn ze gefrustreerd, geprikkeld, zijn ze hun verantwoordelijkheidszin verloren? Willen ze wraak nemen, nadat hen van alles is afgepakt? De redenen zijn niet zo interessant. Wel interessant is dat de politiek er helemaal geen graten in ziet. Ze hebben de pensioenen laten ontsporen, het openbaar vervoer laten verkommeren, het onderwijs laten verdorren, justitie laten stilvallen, de zorg doen verkwijnen, het energiebeleid verwaarloosd. Michel Daerden, Marc Verwilghen, Joke Schauvliege, Lydia Peeters, Jan Jambon: generatie na generatie van volgevreten, ongeïnteresseerde, opportunistische, luie, bange politici hebben alles wat goed was naar de knoppen geholpen. Blaaskoppen zijn het, duiven, scharrelaars die wij vertrouwden om het in onze naam goed en voorzichtig aan te pakken, om wijs te zijn en aan 2050 te denken. Ze hebben hun middelvinger naar ons opgestoken en ze zijn grijnzend hun eigenbelangen gaan tellen. Het is zo, het is niet anders. Als onze migranten niet geïntegreerd raken, als onze lucht stinkt, als onze kinderen geen les krijgen, als wij achttien maanden op een psycholoog moeten wachten, als mensen radeloos worden door die krankzinnige energieprijzen, als mensen door egoïstische varkens van hun fiets worden gereden, straffeloos bovendien, kortom: als mensen aan hun lot worden overgelaten, terwijl wij alle mogelijkheden hadden om voor iedereen te zorgen, dan is dat de onversneden schuld van de mensen die wij al die jaren lang gevraagd hebben om het beter te weten en beter te doen. Freddy Vreven, Kris Peeters, Pieter De Crem, Jo Vandeurzen, Yves Leterme, Didier fucking Reynders, Laurette fucking Onkelinx, Johan Vande Lafuckingnotte: vat dat volk de slaap nog, dood of levend? Voel je dan schaamte, twijfel, ongemak? Vreet dat aan je geweten?

Daar hadden wij het over, mijn vrouw en ik, toen wij onderweg waren naar mijn vader. Ik beschreef eerder hoe fel hij zich tegen een weekje in een woon-zorgcentrum had verzet, hoe hij zijn heup had gebroken en vervolgens van het ene ziekenhuisbed naar de volgende revalidatiekamer was gegaan. Momenteel verblijft hij in Ocura, in Beringen. Hij is er tot rust gekomen, het is te zeggen: hij is zo kwaad niet meer. Aan zijn kamerdeur hangt een bordje met zijn naam, Peeters Charel, en de tegeltjesspreuk ‘Daar alleen kan liefde wonen’. “Het is goed dat ik binnenkort naar huis kan”, zei hij toen wij bij hem waren. “Zo nog tien jaar in mijn boerderijtje, op mijn gemak, dan mag het stoppen.”

Hij is blind, mijn vrouw en ik kunnen elkaar aankijken met de gezichtsuitdrukking van onze keuze.

Hij vroeg hoe het met ons ging. Dat was werkelijk jaren geleden. Toen een meisje hem naar het toilet hielp en wij even op de gang wachtten, hoorde ik hem zeggen: “Dat is mijn zoon. Die is schrijver.”