Bij sommige ouders krijgt dat duivelachtige stemmetje gelijk; hun kind dat ’s ochtends nog mee aan tafel zat, komt plots nooit meer thuis

Ann De Boeck is journalist bij De Morgen.

Opvoeden is loslaten, of zo luidt toch het devies. Als ouder bijt je dus angstvallig op je tong als je kind rakelings voorbij de hoek van een tafel loopt, hoog in een boom klimt of enkele jaren later voor het eerst met de fiets naar school gaat. Iedere vezel in je lichaam twijfelt, maar je stelt jezelf gerust: dit hoort er nu eenmaal bij. Het komt goed.

Bij sommige ouders krijgt dat duivelachtige stemmetje echter gelijk. Hun kind dat ’s ochtends nog mee aan tafel zat, komt plots nooit meer thuis. Omdat een autobestuurder niet alert was, een paar glazen te veel op had of simpelweg verrast werd door een onverwacht manoeuvre. Of omdat hun kind, zich niet altijd bewust van ieder gevaar, een verkeerde inschatting maakte. Die plek aan tafel blijft voor altijd leeg.

“Alsof je wordt bedolven onder een hoop stenen, zo zwaar dat zelfs ademen onmogelijk is.” Zo omschrijft Chris, de moeder van Manu, het gevoel toen ze te horen kreeg dat haar zoon verongelukt was. Steen per steen probeert ze die last van zich af te werpen, maar op slechte dagen komt er weer een dubbele lading bovenop. Voor Jos, die een peuter van 3 doodreed, is het een ondraaglijke gedachte om er nog te mogen zijn. Hij wél.

Het zijn maar enkele van de vele getuigenissen die De Morgen de voorbije maanden optekende over de menselijke tol van het verkeersgeweld in Vlaanderen. Stuk voor stuk verhalen die naar de keel grijpen. Over tienerkamers die al jaren onaangeroerd blijven, hechte vriendengroepen die uit elkaar vallen en familiefeesten waar niet meer gelachen wordt. Over levens die in één klap stilvallen, terwijl de wereld blijft draaien.

Al die verhalen zeggen iets over de omvang van het probleem. Elk jaar sterven in Vlaanderen meer dan 300 mensen in het verkeer, een cijfer dat we sinds 2017 niet meer omlaag krijgen. De ware impact is nog vele malen groter. Want voor ieder slachtoffer is er ook een moeder, een vader, een partner, een broer of zus die achterblijft.

Het geweld is voorspelbaar en systematisch. En toch blijven we het tolereren. Deels verlamd door de gedachte dat elkaar doodrijden de prijs is die we moeten betalen voor vrijheid, deels gesust door het idee dat het ons niet zal overkomen.

Het ergst is wellicht dat door de jarenlange stilstand het idee in onze hoofden is geslopen dat het probleem nooit opgelost kan worden. Dat klopt niet. Wetenschappers weten perfect wat we moeten doen. Trager rijden redt levens. Het rijbewijs met punten redt levens. Veilige fietspaden redden levens. Een nultolerantie voor alcohol redt levens. Politiecontroles redden levens. Allemaal concrete oplossingen die voor het grijpen liggen. Maar dan moeten we willen.

Is een ongeval nog een ongeval als het telkens opnieuw gebeurt, steeds volgens hetzelfde patroon? Wij zijn overtuigd van niet. Daarom wijden we bij De Morgen de komende dagen onze pagina’s aan het ‘Dossier Verkeersdoden’. Een onderzoek dat inzicht biedt in de systematiek en de impact van het verkeersgeweld in Vlaanderen. Omdat het hoog tijd is dat we daar echt iets aan gaan doen.