Bij misdrijven à la Eveline overvalt me altijd een bepaalde schaamte

Ivo Victoria is schrijver van Alles is oké. Hij woont en werkt in Amsterdam. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Gisteren kwam na anderhalf jaar de zaak-Eveline voor de Gentse raadkamer en onmiddellijk werd ze voor onbepaalde duur uitgesteld omdat er meer onderzoek nodig is. Gelukkig. Ik begrijp dat rechtbanken moeilijk rekening kunnen houden met de mate waarin processen gemediatiseerd worden maar timing is alles. We hebben net dagenlang de zaak-Sanda Dia gevolgd, met onverminderde verbijstering opnieuw kennisgenomen van de gruwelijke details, waarna de plat gecoachte verdachten met hun schijnheiligheid en gebrek aan normbesef werden aangevuld door hemeltergend proceduregeneuzel en ander moois dat het vertrouwen in een rechtvaardige uitspraak kan ondermijnen. En nu zouden de camera’s alweer gericht worden op een handvol (bekende) mannen die zichzelf naakt fotografeerden of bevredigden op porno en de beelden naar een gewillige bewonderaarster stuurden, tenminste dat dachten ze, waarna alles op het interweb belandde en aldaar gretig werd gedeeld. Ik wil het belang van privacy en de integriteit van het lichaam niet bagatelliseren. De daders dienen bestraft, uiteraard. Maar hoe ehm onschuldig lijkt dit misdrijf plots, nu we achttien fils à papa hebben zien mompelen over een moord?

Bij bruut geweld, domheid en machtswellust ben ik altijd geneigd te denken: pak ze. Lock ’em up! Ik ben niet de enige. Want hoewel er genoeg idioten zijn die proberen te relativeren wat Sanda Dia is aangedaan, zal de verontwaardiging ongekend groot zijn als de Reuzegommers straks geen effectieve celstraffen krijgen.

Bij misdrijven à la Eveline overvalt me altijd een bepaalde schaamte. Misschien wel dezelfde schaamte die het misdrijf mogelijk maakte. Namelijk: zijn wij dit? Zijn wij werkelijk mensen, in het jaar 2022, in deze moderne wereld, die bang zijn om naakt gezien te worden, en die onszelf bevredigen op porno als iets schaamtevols ervaren? Is onze emotionele beschaving nog steeds slechts op het punt dat wij het toestaan dat ons lijf en ons seksleven een zwakte zijn, iets wat door de ander kan worden uitgebuit, terwijl we tegelijk weten dat iederéén het doet, vrijwel iederéén dezelfde schaamte heeft, en de ander dus net zo kwetsbaar is als wij? Waarom neutraliseren al die zwaktes elkaar niet? Waarom staan wij nog altijd toe dat het erg is om naakt of masturberend gezien te worden?

De conclusie is, gek genoeg, dat geweld en vernedering – in sommige kringen beter bekend als ‘studentendoop’ – in zekere zin breder maatschappelijk geaccepteerd zijn dan seks hebben of naakt zijn. Allemaal de schuld van Jezus natuurlijk, en zijn religieuze evenknieën, die ons hebben opgezadeld met buitenproportionele schaamte ten aanzien van ons eigen lijf, een schaamte die we de voorbije week al te weinig, of behoorlijk slecht geacteerd, bij de Reuzegommers hebben kunnen opmerken ten aanzien van hun daden.

Kortom, pleit ik voor een wereld waarin de camera’s onverminderd op geweld, domheid en machtswellust gericht blijven terwijl de rest van ons zich verder zorgeloos seksueel kan ontplooien? Ehm ja, ik geloof het wel. En geef toe: wie kan daartegen zijn?