Bewijst Poetin dat we snel zoveel mogelijk moeten investeren in defensie? Of juist dat we het gevaar ook niet moeten overdrijven?

Bart Eeckhout is hoofdcommentator.

Premier Alexander De Croo (Open Vld) had graag op de volgende NAVO-top in Madrid aangekondigd dat België tegen 2035 het NAVO-engagement zou nakomen om 2 procent van het bbp aan defensie te besteden. Daar steken de groene en rode regeringspartijen nu een stokje voor, wat MR-voorzitter ­Georges-Louis Bouchez wederom aanzet om op zijn beurt de ­coalitiepartners wat te treiteren.

Meer is niet nodig om sommige Wetstraat-analisten alweer enigszins hyperventilerend de doodsklok over Vivaldi te laten ­luiden. Politicoloog Carl Devos maakt op Twitter zelfs de vergelijking met het Marrakesh-pact, dat de val van de regering-Michel veroorzaakte. Ook toen mocht de premier immers vanwege een coalitiepartner op een internationale top niet gaan zeggen wat hij wou zeggen (maar Michel zei het toch).

Nou nou nou... Het gaat niet al te best met de federale regering, maar het ziet er niet naar uit dat de coalitie over dit menings­verschilletje gaat struikelen. Goed, premier De Croo zal niet ­kunnen uitpakken met het soort chic klinkende maar makkelijke belofte voor de lange termijn, waar hij op korte termijn niets voor hoeft te doen. Jammer voor hem, maar geen man overboord.

De vraag of België, naast de al afgesproken stevige budgetverhoging in deze ­regeerperiode, een nog grotere inspanning moet leveren voor zijn landsverdediging, is anders wel een boeiende kwestie. Dat de (Europese) wereld veranderd is sinds de invasie van Rusland in Oekraïne, kan het kleinste kind vaststellen. In dat licht is de huidige inhaaloperatie voor het budget van de krijgsmacht niet meer dan logisch, na decennia afkalving. Dat dit ­gebeurt door een regering met rood en groen aan boord, toch de erfgenamen van het pacifisme, is zelfs lichtjes historisch te noemen. Het ­getuigt van ideologische flexibiliteit die, althans in dit geval, te prijzen valt.

Mag het nog meer zijn? Bewijst de Russische agressie dat we zo snel mogelijk zoveel mogelijk moeten investeren in defensie? Of bewijst de relatieve Russische onmondigheid dat we de gevaren ook niet moeten overdrijven en vooral slim en gericht moeten ­investeren? Beide standpunten zijn legitiem en verdienen nader onderzoek en een volwassen debat.

Een goed argument om de portemonnee nog niet meteen volledig leeg te schudden – want het gaat echt wel om veel geld – is dat we maar beter eerst een plan maken. De ‘Russische kwestie’ komt samen met de verwachting dat de VS in de toekomst de ogen meer zal richten op de competitie met China, aan de andere kant van de wereld. De verdediging van ons land zal daardoor meer en meer een Europese kwestie worden. Een vorm van ‘Europees ­leger’, met weliswaar nationale legers onder soeverein lands­bestuur, is na Oekraïne plots geen politieke fictie meer.

Dat is een goede zaak. Het betekent wel dat in Europees verband eerst afspraken gemaakt moeten worden over wie welke verantwoordelijkheid en investering gaat opnemen. Dat plan moet nu eerst opgesteld worden. Daarna kunnen we, met open geest, berekenen hoeveel miljard extra onze verdediging ons mag kosten.