▶ Beste Wouter Beke, u laat ons van de wieg tot het graf stikken

Elk weekend schrijft Joël De Ceulaer een licht satirisch getinte brief aan de (m/v/x) van de week. Hier kunt u die brief lezen of beluisteren.

Beste Wouter Beke

Ik weet niet of uw federale collega Vincent Van Peteghem van plan is om eerstdaags nog eens vol-au-vent te gaan eten in de Lunch Garden, maar ik zou het hem nu even afraden. De kans bestaat dat men in de keuken een scheut benzine door de saus mixt – uit protest tegen de accijnzen die hij als minister van Financiën de jongste tijd heeft binnengesnokt. Als de andere bezoekers hem herkennen en zich realiseren dat hij een partijgenoot van u is, dreigt hij ook nog eens het voorwerp te worden van een verbale lynchpartij. Zelfs de trouwste CD&V-kiezer vloekt zich dezer dagen schor als hij nog maar aan u dénkt.

Vorige week schreef ik in een briefje aan Jan Dinges ook over u een aantal lelijke dingen, die de bagger in mijn mailbox deed stromen, kolken en bruisen. Zo had ik opgemerkt dat u zelfs Marc Dutroux een vergunning zou geven om een crèche uit te baten, wat velen zo ranzig vonden dat ik volgens hen mijn ontslag moest krijgen bij de krant. Enkele dagen later bleek dat een Vlaamse excellentie zelfs van de meest groteske en getikte hyperbool een banale werkelijkheid kan maken. Nadat in het Sloeberhuisje in Mariakerke een baby overleed na gruwelijk door elkaar te zijn geschud, kwam aan het licht dat in Schoten een crèche wordt uitgebaat door iemand die veroordeeld werd voor kindermishandeling.

Akkoord, een kinderziekenhuis verwoesten is erger, maar dit kan ook al tellen.

Daarmee is voor u de cirkel rond. Wij leven in een verzorgingsstaat die ons van wieg tot graf opvangt, beschermt en begeleidt. Een uniek systeem, dat mee werd gecreëerd door de grote christendemocraten van de twintigste eeuw, en decennialang werd gekoesterd en onderhouden. U had nauwelijks twee jaar nodig om ons vertrouwen in dat systeem te kelderen en voor onbepaalde tijd te havenen, als had u er een bommentapijt op gegooid. Nadat u van de rusthuizen sterfhuizen maakte, veranderde u wat de veiligste plekken ter wereld moeten zijn in potentiële oorden van levensgevaar. U bent de man die ons van de wieg tot het graf verwaarloost, laat stikken en negeert. Ziedaar uw erfenis. Wat u verder ook nog presteert in dit leven, uw carrière als beleidsmaker vatten wij nu samen in vier woorden. Rusthuizen. Crèches. Wanbeleid. Gevaar.

Wat ieder normaal mens nu van u verlangt, telt maar één woord: ontslag. Zelf zegt u dat daarmee het probleem niet opgelost is. In Terzake legde u donderdag uit wat u zoal zult doen om beterschap te brengen. Een audit! Een handhavingstraject! Een expertenploeg! Financiële sancties! De procesketen analyseren en doorlichten! U hebt, zo vertelde u aan Kathleen Cools met een uitgestreken gelaat, uw verantwoordelijkheid genomen. Ook uw voorzitter ziet geen reden om u te vervangen.

Daarmee is het officieel. Er is in dit land, en in deze regio, werkelijk niets meer waarvoor een minister de eer aan zichzelf houdt of onder zachte dwang uit zijn ambt wordt ontzet. Ik hoop dat het niet opnieuw een voorspelling wordt, zoals die over Dutroux, maar zelfs als men in een ministerieel kabinet een paar ton coke zou vinden en een diepvriezer vol afgezaagde vrouwenhoofden, dan nóg zou de bewuste beleidsmaker onbewogen blijven zitten. De oppositie zou wel voorzichtig de wijsvinger in de lucht steken met de vraag of er misschien eventueel alstublieft een onderzoekscommissie kan komen. Zoals nu.

Een onderzoekscommissie: het politieke equivalent van het zwarte gat in de kosmologie. Een stoet aan experten en instanties passeert de revue, talloze vragen worden gesteld, rapporten en evaluaties opgevraagd en onderzocht, uren, dagen, weken, maanden gaan voorbij – tot alle relevante informatie vermengd geraakt met mist en politieke kletskoek en voor eeuwig wordt weggezogen in de algehele vergetelheid. Men concludeert dat een ambtenaar de verkeerde stempel had gebruikt, doet een plas, drinkt een glas en alles blijft zoals het was. Twee maanden na het eindrapport verandert Kind & Gezin van naam en van directie en hopsakee, dat hebben we ook alweer overleefd.

Dénkt u nu.

Deze brief, mijnheer Beke, om u te melden dat u en uw voorzitter zich vergissen. Dit gaat niet meer weg, dit blijft aan u kleven gelijk duivenstront aan het standbeeld. U mag van geluk spreken dat het oorlog is, en dat de wereld andere zorgen heeft, maar ik denk niet dat hierover nog discussie bestaat. U draagt politieke verantwoordelijkheid en die mag u niet uit de weg gaan. Of liever: die mócht u niet uit de weg gaan. Want als u bij het lezen van deze brief plots tot inzicht zou komen en alsnog uw vertrek aankondigt, dan heb ik slecht nieuws voor u: het is al te laat. Kans verkeken. Eervol lukt het niet meer.

En dus zal de kiezer het vonnis in 2024 voltrekken. Moreel gesproken is uw partij deze week overleden, over twee jaar volgt de electorale crash. Apostelen zullen dan een audit vullen met wartaal, tastend naar de oorzaken van het verval. Ik doe alvast een voorzet: machtswellust en lafheid.

Met zuinige groeten

Joël De Ceulaer