Beste Patrick Lefevere, er was iemand fulltime aangesteld om uw glas bij te vullen

Beste Patrick Lefevere

Ik schrijf het met empathie en gevoelens van broederlijkheid, maar uw dagen zijn geteld. Als oude witte heteroman bevindt u zich op het hellende vlak naar de totale vergetelheid en irrelevantie. Uw malle opinies, en die van uw deerniswekkende soortgenoten, klinken af en toe nog weleens op het publieke forum, maar ze doen er niet meer toe: van klimaat tot meritocratie – alleen zwijgen is voor u nog een optie. U mag van geluk spreken dat u zich in een sowieso volstrekt irrelevante sector bevindt, zodat u weinig last zult hebben van uw verwijdering uit het centrum van de kosmos. De renners die u als wielerkapitein beveelt, worden tijdens de koers vaak bezongen met heroïsche termen – als hadden ze vlak voor de start Afghanistan van de taliban bevrijd –, maar alles welbeschouwd vergt dat gefiets inspanningen die sinds de uitvinding van de automobiel overbodig zijn.

Het goede nieuws is dat u zondag toch maar mooi een steentje in de rivier hebt verlegd, paradoxaal genoeg door gedrag te vertonen waarvoor oude witte heteromannen reeds sedert mensenheugenis bekendstaan: openbare dronkenschap. In Vive le vélo, bij Karl Vannieuwkerke aan tafel, zat u meer dan een uur lang in een zichtbaar gelukzalige roes lichtjes te zwijmelen en woorden bij elkaar te sprokkelen, die u vervolgens in de juiste volgorde probeerde te zetten. Uw eloquentie, waarover u normaal gesproken toch niet te klagen hebt, bevond zich plots op het niveau van twee Vlaamse regeringsleden wier namen ik niet zal noemen, maar die hun eerste heuse volzin nog moeten vormen.

Suikershot

Nadat u, mede door de presentator zelf maar ook door alle pestkoppen op Twitter, was uitgelachen, kwam u met de uitleg dat het om een zogenaamde hypo ging – een massieve daling van de suikerspiegel die met beneveldheid vergelijkbare symptomen oplevert. Ik ben in mijn vrije tijd gaarne bereid die verklaring te accepteren – ook wat dronkenschap betreft geniet eenieder het vermoeden van onschuld –, maar beroepshalve moet ik met vastberadenheid en zonder te veel mededogen tewerk gaan. Ik kan mij vergissen, maar als je een hypo krijgt, heb je volgens mij razendsnel een suikershot nodig in de vorm van anderhalve liter cola of een halve kilo chocolade. Terwijl u gewoon het hele programma door rode wijn naar binnen bleef kappen – de productie had iemand fulltime vrijgesteld om aldoor uw glas bij te vullen zodra u even niet in beeld kwam.

Ik heb ook maar liefst vijf onafhankelijke bronnen geraadpleegd. Vijf journalisten die, in tegenstelling tot uw dienaar, wel iets van koers en koersbonzen kennen, en er werd vrij snel een consensus bereikt: weinig hypo, veel te veel wijn. Te uwer verdediging voeg ik daaraan toe dat u niet meer zelf gereden hebt. Niet met de auto, niet met de fiets.

Vergeef me de indiscrete diagnose waarmee ik het onaangename incident nog maar eens oprakel, mijnheer Lefevere, want eigenlijk moeten wij u dankbaar zijn. Over enkele jaren zal blijken dat u de wereld een stukje mooier hebt gemaakt: de discussie over alcohol in talkshows is losgebarsten en dat is goed. Na de sigaret moet ook die alcohol eruit – zoals dat in politieke en actuaprogramma’s allang het geval is. Vroeger, toen de dieren nog een das droegen, placht men het Journaal te presenteren met een sigaret in de mondhoek. In De zevende dag was het jarenlang de gewoonte om het te elf uur stipt in de studio stevig op een zuipen te zetten – na een tripel of drie praatte het toch net iets makkelijker over fiscaliteit en pensioenen. Vandaag is er alleen nog plat water. Zoals men op de werkplek ook niet meer vergadert met een krat pils erbij. Op een dag was daar Het Kantelpunt en hield het op. Zo’n Kantelpunt was úw gedrag deze week.

Spraakmakers

Als men besluit onmiddellijk in te grijpen – wat ik betwijfel, maar hoop doet leven – dan gaat u de geschiedenis in aan de zijde van Hugo Camps, de laatste interviewer die op het VRT-scherm achteloos een sigaret opstak. Tijdens een aflevering van Spraakmakers met Willy Claes was dat, eind vorige eeuw. De Canvas-bonzen waren razend. Terecht. Terzake of De afspraak leggen ook geen lijntje cocaïne klaar als een politieke gast daarom vraagt. Al zou dat wel een gunstig effect hebben op zakes en dinges zoals tempo en helderheid. Ik vat samen: thuis spuit, snuift, rookt en drinkt iedereen wat hij (m/v/x) wil, maar op de televisie geeft men voortaan het goede voorbeeld. Zeg neen tegen drugs!

Tot slot wil ik nog een ánder middel onder uw aandacht brengen. U wil dat uw poulain Remco Evenepoel zondag wereldkampioen wordt, maar Wout van Aert is de Belgische kopman, dus dat wordt lastig. Nu las ik onlangs dat Freddy Maertens ooit een drinkbus kreeg van de soigneur van Eddy Merckx, maar met een laxeermiddel erin – waardoor hij zwaar afging. Laat het een waarschuwing zijn, mijnheer Lefevere: als Van Aert zondag heftig van links naar rechts begint te slingeren, zullen we weten dat het geen hypo is.

Sportieve groeten!

Joël De Ceulaer, senior writer