Beste Jonagoldman, u verdient een schone lei en een tweede kans

Beste Jonagoldman

Zelfs de meest elementaire vormen van rechtvaardigheid zijn op deze planeet doorgaans ver te zoeken. Er komt geen einde aan de rampspoed die de mensheid kan teisteren: van hongersnood, overstroming en oorlog tot de gebeurlijke pandemie. Ook ons persoonlijke leven blijft zelden gespaard van de gesel des onheils: er is altijd wel miserie op het werk, thuis zijn er dikwijls momenten van verlies en groot verdriet, en als men boodschappen doet – je zult het zo vaak zien! – loopt men het risico dat men het boodschappenlijstje nét niet integraal kan afvinken. Zo strandt men soms op één item van de streep.

Dat laatste overkwam u onlangs in de Aldi te Veurne. Het vooruitzicht om een glanzende Jonagold tussen uw tanden te horen kraken, vervulde u al dagen van tevoren met gepast verlangen, doch bij het betreden van de fruitafdeling kwam u meteen tot de onthutsende vaststelling dat er van uw favoriete appelsoort niet één exemplaar meer voorradig was – wat in deze tijden, die vragen om een vers en vitaminerijk dieet, zeker schuldig verzuim mag heten. Dat u vervolgens in toorn ontstak en een personeelslid begon uit te schelden, kan evenmin door de beugel. Toch is het de toevallige passant die het incident filmde en online gooide, die onze grootste afkeuring verdient. Dat was een schandelijke schending van uw privacy, die – zo getuigde u inmiddels in de krant – uw leven helemaal overhoop heeft gehaald. Er zijn zelfs familieleden die u de rug toekeerden. Vreselijk. U hebt zich nu verontschuldigd en hoopt dat vergiffenis uw deel mag zijn. Met deze brief, Jonagoldman, wil ik u daarbij helpen. Ik vind dat zowel Aldi als uzelf ons begrip verdienen.

Dienblaadje

Wat het verzuim vanwege Aldi betreft, zou ik een mogelijke verklaring naar voor willen schuiven. Wellicht heeft de aankoopdienst met de leverancier van Jonagold een contract afgesloten voor een bepaald aantal appelen per maand en werden ze geleverd in zakken van tien kilogram. Ik sluit niet uit dat een enthousiaste winkelbediende bij Aldi de firma Jonagold op een bepaald moment triomfantelijk heeft gemeld dat ze geen 40 maar tot 45 stuks uit zo’n zak wist te halen, waarna Jonagold het leverschema aanpaste.

Wat uzelf betreft, wil ik eerst even zeggen dat u een kans hebt laten liggen. U had van de tegenvaller een mooi leermoment kunnen maken, een opwaartse knik in uw emotionele groeicurve – door de volstrekte afwezigheid van uw lievelingsappel aan te grijpen om in het reine te komen met de condition humaine. Heeft Dirk De Wachter u er nog altijd niet van overtuigd dat wij moeten leren om af en toe een beetje ongelukkig te zijn? Welnu, u kreeg die kans op een dienblaadje aangeboden. In plaats van door het lint te gaan, had u kunnen vaststellen dat het slimmer is je verlangen in overeenstemming te brengen met de werkelijkheid dan omgekeerd. Met alle respect voor uw gehechtheid aan de Jonagold, maar u had de Braeburn, Gala of Schone van Boskoop kunnen overwegen. U had kunnen uitwijken naar andere fruit- of groentensoorten, waar uw lichaam even dankbaar voor zou zijn – ik denk nu spontaan aan de pastinaak, palmkool of zoete aardappel.

Wonde

Voorts past hier alleen mededogen. Deze publieke vernedering hebt u niet verdiend. Er bestaat een simpele regel om die mening te stutten: het zijn de mensen met macht wier fouten en stommiteiten aan het licht moeten worden gebracht. De gewone burger heeft het recht om in alle anonimiteit een feilbaar mens te zijn. U dus ook. U hebt uw excuses aangeboden, dat filmpje mag nu wel verdwijnen. Aan de lezer: please delete! Mochten er nu – ik zeg maar wat – filmpjes opduiken van een toppoliticus die aan het skiën is nadat hij dat de bevolking sterk had afgeraden, ja, dán zouden we die massaal moeten delen. U, daarentegen, verdient een schone lei en tweede kans.

Ik zeg dat ook een beetje om mijzelf te troosten. Een bekentenis is op zijn plaats: ik wacht weliswaar altijd tot mijn huisgenoten het pand verlaten hebben, maar jawel, ik ga de laatste tijd ook weleens door het lint. De wonden die onze zachte heelmeesters in de Wetstraat hebben gemaakt, beginnen steeds harder te stinken, als betrof het een bak vol oude Jonagolds die bij gebrek aan belangstelling helemaal weggerot zijn. Vooral minister van Onderwijs Ben Weyts drijft mij tot wanhoop – soms hang ik mijn hoofd huilend uit het zolderraam. Het inzicht van Weyts in de virologische situatie is te vergelijken met de voorraad qua Jonagolds op het moment van uw laatste Aldi-bezoek: Geheel Afwezig. U weet dat hij mondmaskers in het vijfde en zesde leerjaar gaat verplichten ná de detectie van een besmetting in de klas. Dat is je autogordel vastmaken nadát je tegen de muur bent geknald. De kaak verdoven nadát je de kies hebt getrokken. De brandweer bellen als je huis al dermate is afgefikt dat het in een urne past.

Ik hoop maar één ding: dat ik Weyts nooit tegenkom in de Aldi.

Smakelijke groeten,

Joël De Ceulaer, senior writer