Beste Hilde Crevits, u bent een Chiromeid én politieke sluipschutter

Elk weekend schrijft Joël De Ceulaer een licht satirisch getinte brief aan de (m/v/x) van de week. Hier kunt u die brief lezen of beluisteren.

Beste Hilde Crevits

Gelet op de naargeestige en terneerdrukkende toon die het wereldnieuws deze week kenmerkte – van Midden-Limburg tot het Midden-Oosten – is mij door de hoofdredactie verzocht om het weekend in te zetten met een briefje dat de sfeer er toch nog een beetje inhoudt en dat, in weerwil van alle narigheid, de lezer een vleugje vreugde serveert.

Dit wekelijkse epistel moest aldus gericht zijn aan iemand die bekendstaat om een frisse glimlach, dartele uitstraling, ongedwongen attitude en onberispelijke hygiëne. Iemand in wiens of wier gezelschap een mens meteen zou geloven dat het leven wél een ponykamp casu quo een wandeling door het park is. Iemand, kortom, met een peperkoeken hartje en een sportieve inborst, met wie men gaarne een paar dagen in het bos zou verdwalen. Het zal u hopelijk verheugen dat ú, na een geheime stemming op de redactie, onze grote topfavoriet bleek. De Geike Arnaert van de Wetstraat, zeg maar.

Noodkreet

Een uitstekende keuze, vond ik meteen! Monter zette ik mij aan het klavier, vastberaden om een ode te schrijven aan het madeliefje van de Vlaamse regering. Helaas blijk ik daar, om deontologische en karakteriële redenen, nauwelijks toe in staat. Zodra de gedachten afdwalen naar wat zich achter uw olijke façade en die van de rest van de Vlaamse regering verschuilt, komt het schuim mij op de lippen. Jawel, er zijn ergere regimes in de wereld – zo bombardeert u geen kinderen en bouwt u geen concentratiekampen voor moslims. Toch moet mij aangaande die regering een stille noodkreet van het hart: wat is me dat een stelletje farceurs, amateurs, oplichters, beunhazen, ploerten, schobbejakken, delinquenten, bandieten en flessentrekkers, zeg – u hoort dat ik de nuance zoek.

Laten we beginnen met de minister-president, Jan Jambon. Er was een tijd dat zelfs een aantal journalisten, vermoedelijk dezelfde club die ooit uitbundig de lof zong van die o zo Authentieke en Populaire Maggie De Block, deze man ‘Sterke Jan’ noemde – een maf misverstand waarvan we nu weten dat het alléén maar gebaseerd is op zijn gestalte, en zeker niet op welkdanige vorm van slim of degelijk beleid dan ook. Het palmares van uw regeringsleider is, zeker het voorbije jaar, een optelsom van leugens en onbekwaamheid. Deze week zei hij nog dat hij in De Cooke & Verhulst Show alleen maar had “geantwoord op een vraag” over dat gedoe met die cateraars bij tuinfeesten. Terwijl ik het als trouwe kijker live had meegemaakt: Verhulst stelde hem helemáál geen vraag, maar gaf hem het woord omdat de minister, zo klonk het letterlijk, “een aankondiging” wilde doen. Dat een traiteur toch niet nodig is bij tuinfeesten, was een scoop die Jambon had verkocht, om de sympathieke dinges te kunnen uithangen – wat men doet bij gebrek aan goed bestuur.

Ventilatie

Verleggen wij thans onze focus naar uw collega Ben Weyts, minister van Onderwijs en in die hoedanigheid verantwoordelijk voor een van dé motoren van de pandemie. Wanneer straks de bijl van het Historische Oordeel valt, zal zijn spreekwoordelijke kop als eerste rollen. Zeker, Weyts heeft de scholen opengehouden, wat een nobel streven was. Maar hij deed dat niet op een veilige manier, waarvoor we toch punten moeten aftrekken. In tegenstelling tot wat zijn woordvoerder en hij ons daarover probeerden wijs te maken, laat de ventilatie in schoolgebouwen zwaar te wensen over. Dat is gedocumenteerd: in 2008 was 24,4 procent van de lokalen vollédig in orde op dat punt, in 2018 was dat nog 10,1 procent. Om zijn wanbeleid goed te praten, noemt hij het nut van ventilatie – waar nu de ge-he-le we-reld mee bezig is – “praatjes”. Om er mijn opgeruimde humeur niet bij te verliezen, beeld ik mij Weyts tegenwoordig in met de French crop van Alex Callier.

Stormpje

Maar laat ik, mevrouw de minister, vooral u niet vergeten. U en uw berichtje op sociale media vorige week, dat u met halfbakken excuses moest terugtrekken nadat er een zacht stormpje was opgestoken – het vluchtgedrag dat we al kennen van toen u eens met Bart Somers de deur vermeed en uit een venster duikelde, om de media te ontwijken. U had zo’n melocake gepost: op Twitter zonder tekst en uitleg, om gedoe te vermijden – maar op Facebook met de expliciete bedoeling om een discussie uit te lokken over de naam van dat snoepje. Identitaire splijtstof, want iedereen weet dat half Vlaanderen die dingen nog ‘n********n*****n’ noemt, of ‘n*******e*****n’ zonder tussen-n, afhankelijk van de vraag of men de laatste spellinghervorming genegen is. Nu zeg ik niet dat uw volgers na die post meteen de neiging zullen gehad hebben om zich een paar raketwerpers aan te schaffen en amok te maken. Maar toch dit: je kunt het imago van een guitige Chiromeid niet combineren met de trucjes van een politieke sluipschutter. Ik vermoed immers wel dat uw post veel likes heeft gescoord in de Facebook-groep die als één man achter Jürgen Conings staat – en niet omdat ze melocakes zo lekker vinden.

Smakelijke groeten!

Joël De Ceulaer, senior writer