Beste Eden Hazard, je hebt ons niks meer te bewijzen. Maak ons trots: blijf thuis

Ivo Victoria is schrijver van Alles is oké. Hij woont en werkt in Amsterdam. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Beste Eden Hazard,

Kleine,

Held,

Ken je de Amerikaanse band LCD Soundsystem? Zij hebben een mooi liedje getiteld ‘New York, I Love You But You’re Bringing Me Down’. Die song bezingt de schitterende, grillige metropool die de zanger zijn beste jaren schonk maar nu, helaas, is alles voorbij en de stad is grijs en voorspelbaar geworden. Ik moet de laatste tijd vaak aan dat liedje denken.

Naar verluidt durft niemand het tegen je te zeggen. Afgelopen maandag nog, in Extra Time, hielden Gert Verheyen, Filip Joos en Franky Van der Elst krampachtig de lippen op elkaar geklemd toen Youri Mulder er overtuigend voor pleitte je niet mee te nemen naar Qatar. Uit respect, zeker, maar het was meer dan dat: ze oogden gekwetst, zoals je gekwetst wordt wanneer je de waarheid te horen krijgt over iemand om wie je zielsveel geeft.

Ik herken dat. Bleef zelf ook lang in de ontkenningsfase hangen. Probeerde hoop te putten uit de herinnering aan Chelsea-Tottenham, 2 mei 2016. Je had een kwakkeljaar achter de rug. Veel blessures, slechts vier goals en vier assists, en ook die match begon je op de bank. In de 83ste minuut, bij een 2-1-achterstand, kreeg je de bal op de middenlijn. Je schudde Kyle Walker van je af alsof het een vervelend fruitvliegje was, liet hem treiterig terugkomen, speelde hem vervolgens door de benen om Diego Costa te bereiken, sprintte razendsnel de zestien in, Costa gaf hem terug, en in volle ren schilderde je de bal met binnenkant rechts in de winkelhaak – en dompelde Tottenham in diepe rouw want die goal maakte Leicester kampioen. ‘The boy is back!’, schreeuwde de Britse Filip Joos. Die actie had alles wat jou zo onweerstaanbaar maakte: explosiviteit, techniek, wendbaarheid, intelligentie en ongelofelijk veel spelplezier.

Twee jaar later, op het WK in Rusland, was je de beste ter wereld. Iedereen zou dat hebben toegegeven als België de finale had gehaald. Ja, Eden, kleine, held, ik ben altijd blijven hopen. Geef hem een match of vijf en hij is vertrokken, dacht ik. Maar je bleef op de bank. Als hij zich in de zomer laat verhuren aan een subtopper, is hij tegen november in topvorm, dacht ik. Maar je bleef in Madrid; niemand begreep waarom. En ik maar hopen. Tot enkele weken geleden nog. Om precies te zijn: tot in de 4de minuut van Nederland-België. Onana brak door op rechts, en legde piekfijn terug; jij liep de zestien in, mocht met alle tijd en ruimte uithalen met diezelfde rechtervoet. Toen je het leder raakte, leek het alsof je omviel. Een kind dat onhandig tegen een te zware bal trapte, die desalniettemin hoog in de tribunes verdween. Zachtjes zong ik in mezelf: Eden Hazard, I love you, but you’re bringing me down.

Een paar van de mooiste momenten van de afgelopen tien jaar – alle categorieën – zijn met jouw flitsen verbonden. Jij was onze Messi, maar dan sympathieker. Dat is nu, helaas, voorbij. The boy komt nooit meer terug.

Vandaag maakt bondscoach Martínez de WK-selectie bekend. Je bent erbij. Van alle mensen die het je niet durven te zeggen, is Martínez de laatste om zijn mond open te trekken. Je zal het, kortom, zelf moeten doen. Het zal moed vergen. Een groot sportman kenmerkt zich door groots te zijn op de grote dagen maar ook en vooral in moeilijke tijden. Eden, bel hem op. Bedank hem voor het vertrouwen. Zeg dat hij de groetjes doet aan Leandro Trossard, dat je hem zijn moment gunt. Zeg het opgewekt en met een kwinkslag, zodat de bondscoach die welbekende grijns op je gezicht kan hóren, en beseft dat het menens is.

Dit WK is al lelijk genoeg – een gedrocht gebouwd op fundamenten van corruptie en moderne slavernij. Ik neem het Courtois en Debruyne niet kwalijk dat ze gaan, ze zijn op dit moment de besten ter wereld op hun positie, ze verdienen het om te schitteren. Jongelingen als Debast of De Ketelaere kunnen kerels worden van de ervaring. Maar wat heb jij te zoeken in een woestijn als je daar geen sprankelende groene oase kan zijn, als wij maximaal mogen hopen op een vage fata morgana van wie je ooit was? Eden, ik wil jou geen sprintduel zien verliezen tegen een Canadese rechtsback. Je hebt ons niks meer te bewijzen. We love you. Don’t bring us down, Eden Hazard. Maak ons trots: blijf thuis.

Sportieve groetjes,

Ivo Victoria