▶ Beste coronavirus, u bent erin geslaagd om Jean-Marie Dedecker van mening te doen veranderen

Elk weekend schrijft Joël De Ceulaer een boze, bezorgde of blije brief aan de (m/v/x) van de week. Hier kunt u die brief lezen of beluisteren.

Beste coronavirus

In normale omstandigheden lijd ik aan een lichte, relatief onschuldige en soms zelfs vermakelijke vorm van smetvrees. Nooit zal ik een liftknop, geldautomaat of publieke klink – laat staan toiletklink – met de blote hand aanraken. Als iemand in mijn buurt niest, maak ik mij terstond uit de voeten. Als ik iemand wiens hygiëne ik niet vertrouw de hand heb geschud, zal ik mijn gezicht niet meer aanraken voor ik mijn eigen hand terdege heb gereinigd. Daarom verlaat ik het huis nooit zonder alcoholgel.

Sinds u in het land bent, heb ik dat gedrag nog een tikje aangescherpt. Toen ik maandag – dus nog vóór social distancing de supermarkten had bereikt – boodschappen deed in de Colruyt, durfde ik bijkans niet in te ademen. Terwijl ik met mijn kar door de gangen slalomde, gutste het zweet mij over de rug. Het voelde aan alsof er achter elke hoek, in elke diepvriezer en op elke stapel dozen sluipschutters hadden postgevat, met het plan om zomaar in het wilde weg een paar dodelijke slachtoffers te maken.

U moet weten: in de grond ben ik een anti-apocalypticus. De krant staat elke dag vol met catastrofes die ons boven het hoofd hangen – qua doemscenario’s hebben we keuze zat, als betrof het een staalkaart met kleuren voor nieuwe gordijnen. Maar na enige aarzeling heeft een rationele angst mij deze keer wél bij de keel. Ik dacht in de Colruyt dus maar één ding: ik moet hier zo snel mogelijk weer buiten geraken.

Tot ik aan de kassa kwam en bijna tot tranen toe bewogen werd omdat ik ineens besefte: deze mensen, die de ene kar na de andere leegmaken en afrekenen, liggen de hele dag onder vuur. Zij zijn frontsoldaten in deze oorlog.

Zelfbeklag

Conform de tijdsrekening volgens Mark Eyskens beleven wij momenteel de Vierde Wereldoorlog – na de Derde, die een aanvang nam met 9/11. Op dit slagveld bent u de vijand, de indringer die met kille discipline maar één ding doet: zoveel mogelijk kopieën van zichzelf verspreiden. Aanvankelijk waren er nog veel enthousiaste gastheren die u graag een handje toestaken – de lockdownparty als moderne collaboratie, zeg maar.

In dat verband: ook in de Belgische politiek zorgt u voor knetterende oorlogsretoriek. Met aan de ene kant: een regering die met haken en ogen aan elkaar hangt maar die wel van een democratische meerderheid het commando heeft gekregen. Aan de andere kant: een partijvoorzitter die dolgraag – met alle onverantwoorde vertragingen van dien – zelf generaal was geworden, en nu als een bolletje zelfbeklag onder een deken in zijn zetel ligt, een Cola Zero binnen handbereik en Bambi op de televisie – terwijl hij zijn favoriete commentatoren voortdurend van sms’jes voorziet die als input kunnen dienen voor hun kolkende en klotsende opiniestukken. Sommige dingen veranderen zo nu en dan weleens. Andere dingen blijven krék hetzelfde.

Een van uw prestaties, als ik dat zo mag noemen, is tot dusver onbelicht gebleven: u bent erin geslaagd om Jean-Marie Dedecker van mening te doen veranderen. Vorig weekend liet hij in deze krant nog weten dat hij op de dijk van Middelkerke gratis soeplepels van zijn eigen lichaamsvochten uitdeelde aan alle belangstellenden, vandaag geeft hij toe dat u toch één van die zakes bent waar we ons veel zorgen over mogen maken.

Coma

Zelf stel ik het vooralsnog goed. Ik houd mij flink, maar bereid me voor op het ergste. Op televisie zie ik soms dingen die mij de indruk geven dat u mij te pakken hebt en dat ik lig te ijlen op de spoedafdeling, terwijl ik langzaam in een coma word gebracht. Zo meende ik maandag in De afspraak Marc Coucke te zien, de man die ooit een miljard incasseerde zonder langs de fiscus te passeren en zei dat belastingen betalen hetzelfde is als je geld in een ‘bodemloze put’ gooien. Maandag hoorde ik dat hij zich heeft ontpopt tot – hou u vast – public influencer en pleit voor een ‘sterke overheid’ en een ‘ongeziene solidariteit’. Oké, dacht ik, zo hallucineer ik dus vlak voor mijn dood, laat ik afscheid nemen van mijn naasten en zeggen dat ik van hen hou – zachtjes gleed ik weg in een diepe slaap. Tot mijn geliefde mij wakker schudde met het goede nieuws dat ik nog leefde, maar het slechte nieuws dat wij Coucke écht hadden gezien, en dat hij dat allemaal écht had gezegd.

Zegeningen

Ook Marc Van Ranst zat die avond trouwens in De afspraak, als een baken van rust en degelijke informatie – inclusief twijfels, onzekerheden en voortschrijdend inzicht. Ook hij is in deze oorlog een frontsoldaat. Net zoals het warenhuispersoneel, de apothekers, artsen, verplegers, postbedienden, buschauffeurs, mensen die kinderen opvangen en vele anderen. Ik weet dat u niet luistert, maar toch: mag ik u vragen om hen te sparen?

Eén ding is zeker: zodra we u getemd hebben, zal de wereld er anders uitzien. Ik zal in elk geval mijn zegeningen tellen en blij zijn met wat mij vroeger soms irriteerde. Elke dag weer gewoon Rik Torfs in De afspraak: mijn God, wat kijk ik ernaar uit.

Antivirale groeten

Joël De Ceulaer, senior writer