Beste Ben Weyts, u vertelde een leugen, een treurige, zielige leugen

Beste Ben Weyts

Van staatslieden maakt men doorgaans een levensgroot portretschilderij of een chique buste, zodat wij hen nog lang na hun dood vol ontzag kunnen aanschouwen. Politici die de loop van de geschiedenis echt hebben veranderd, krijgen zelfs een standbeeld of een straat naar zich vernoemd. U staat nog een trapje hoger in de hiërarchie der dingen. We gaan een hele golf van deze pandemie uw naam geven. De vierde is de Weyts Wave.

Het maakt u boos dat ik dat schrijf, dat weet ik. U moet nu uw woede verbijten en knijpt uw vuisten tot moes. Ik hoor het glazuur zo van uw tanden springen en een paar van uw vingerkootjes kraken en breken. Gelukkig hebt u daarvoor geen intensieve zorg nodig en kunt u meteen worden behandeld – wat we van veel kanker- en andere patiënten niet meer kunnen zeggen. Ik denk nu ook aan dat vierjarige meisje met epilepsie, van wie de ouders op tv getuigden dat ze een operatie nodig heeft en die niet kan krijgen.

Lecompte

Ik heb getwijfeld of ik u weer zou schrijven – mijn laatste brief dateert immers nog maar van eind oktober, dat is ongeveer 1.000 doden geleden. Er stonden twee mensen op mijn lijst: iemand die nog min of meer binnen de grenzen van de begrijpelijkheid opereert, én iemand die elk gevoel voor redelijkheid verloren heeft en verklaringen aflegt die kunnen wijzen op een compleet verlies van realiteitsbesef. Ik overwoog even een brief te richten aan schrijfster Delphine Lecompte, die in Humo liet weten dat “de veroordeling van Bart De Pauw de dood van het flirten en het verleidingsspel” betekent. Je hoeft geen Japanse truckchauffeur met een klompvoet en een doctoraat in de sociologie te zijn om te weten dat het waanzin is wat ze uitkraamt. Maar in vergelijking met wat u deze week allemaal hebt verklaard, valt dat Lecompte-citaat volmaakt binnen de grenzen van de normaliteit. En daarom schrijf ik ú weer. In de hoop u met beide voeten op de grond te krijgen.

Al is dat eigenlijk niet meer nodig. VTM-anker Stef Wauters heeft dat al gedaan. Toen hij u vroeg waarom u CO₂-meters in elke klas een jaar lang hebt tegengehouden, probeerde u nog tegen te pruttelen, maar Wauters was snoeihard: “Dat is de waarheid, mijnheer de minister.” En jawel, dat is ook de waarheid. U antwoordde dat u al sinds maart 2020 met ventilatie en CO₂-meters bezig bent, maar dat is niet juist. Wacht, ik formuleer dat even anders: dat is een Leugen. Met hoofdletter. Een treurige, naakte en zielige Leugen – even zielig als Bart De Pauw die in zijn onderbroek vieze sms’jes staat te versturen. Toen deze krant in mei 2021 (14 maanden na maart 2020!) over CO₂-meters schreef, wilde u zelfs niet reageren. Ook uw woordvoerder nam zijn telefoon niet op.

Bezemsteel

De harde waarheid is, mijnheer de minister, dat het besmettingsniveau in onze scholen op eenzame hoogte staat in vergelijking met de meeste andere beschaafde landen. Net zoals bij de tweede golf zie je dat goed in de cijfers. Het virus vertrekt bij de kinderen en schroeit zich via de ouders dwars door de samenleving. Alleen gebeurt dat met die nare deltavariant sneller en bruter dan vorig jaar. En dan moet omikron nog komen.

Nee, kinderen moeten niet de prijs betalen voor een pandemie die vooral ouderen treft – al weten we over het langetermijneffect op kinderen nog niet zoveel. Ja, scholen zijn de allerlaatste plekken in de samenleving die we zouden moeten sluiten. Maar de enige die verantwoordelijk is voor deze onderwijschaos, bent u. Als u had geluisterd naar experts met kennis van zaken, onder wie ingenieur Bert Blocken, dan had u allang luchtreinigers geplaatst in alle klassen, bovenop die CO₂-meters. Kostprijs: 60 miljoen, een habbekrats op uw budget en maar iets meer dan de som die u besteedde aan handhygiëne en extra poetsbeurten, waarvan kenners maar tijdelijk dachten dat het zinvol was.

U had een verschil kunnen maken. U had een portret, buste, standbeeld én straatnaam kunnen verdienen. In plaats daarvan toonde u zich het ministeriële equivalent van de man die een bezemsteel meeneemt naar het wereldkampioenschap polsstokspringen. Ik durf te wedden, mijnheer Weyts, dat u een patente kerel bent, een trouwe vriend, een warme vader en een tedere echtgenoot. Maar als minister – ik schrijf dit omdat het moet, niet omdat het prettig is – hebt u voorgoed een besmette reputatie. Ik hoorde eens van een expert die u het mechanisme van de pandemie probeerde uit te leggen, dat u niet de indruk gaf ten volle te begrijpen hoe het zat. U keek, aldus mijn bron, glazig uit de ogen, als had uw zuurstofsaturatie tijdens de uitleg een plotse duik genomen.

Het heeft veel Overlegcomités gevergd voor u begreep dat u moest kiezen. Scholen dicht of mondmaskers vanaf zes jaar. Dat laatste had in september gemoeten. Nú is het allicht too little too late, tóén had het nog een heleboel ellende kunnen voorkomen. Zoals we nu met vereende krachten moeten voorkomen dat u ooit nog eens minister wordt.

Met strenge maar rechtvaardige groet

Joël De Ceulaer, senior writer