Beste Bart De Wever, het wordt niets met dat confederalisme van u

Beste Bart De Wever

Bon. Dat wordt dus niets. Rien. Nichts. Nihil. De chantage waarmee u de andere politieke partijen alvast wil doen sidderen met het oog op 2024 - ‘Confederalisme of niets!’ - pakt niet echt. “Wollt ihr den totalen Konföderalismus?” “Nein, den wollen wir nicht!” Een recent onderzoekje toont het tegendeel aan: steeds meer parlementariërs, van bijna alle partijen, vinden dat we straks een aantal bevoegdheden moeten herfederaliseren - terug naar het Belgische niveau tillen, dus. Nogal wiedes. Vandaag is onze staatsstructuur een puinhoop die veel geld en soms zelfs levens kost. Dat kan efficiënter, beter, logischer, slagvaardiger - als men tenminste bereid is om te denken zonder dogma’s. Verlicht, als het ware.

Daartoe bent u op dit punt niet in staat. Als Vlaams-nationalist wenst u een onafhankelijk Vlaanderen. Dat is uw goed recht. U gebruikt economische en financiële argumenten, om ook niet-nationalistische kiezers te verleiden - dat leerde u van de Tsjechische historicus Miroslav Hroch -, maar finaal gaat het om de Vlaamse natie, identiteit, vlag en uiteindelijk dus die Eigen Staat. Dat Vlaanderen er financieel op vooruit zou gaan bij meer autonomie, interesseert u ten diepste niet. ’t Is meegenomen, maar geen must. Uw devies luidt: liever een arm Vlaanderen dan een rijk België. Ja, rol maar met de ogen, u weet dat ik gelijk heb - vraag het anders eens aan iemand die zijn doctoraat over het Vlaams-nationalisme wél heeft afgemaakt. Binnenkort is het Kerstmis, dan hebt u die gelegenheid nog eens.

Shiny floors

Ik zal de laatste zijn om u te onderschatten. U bent een politiek talent zoals dat maar één keer in een generatie geboren wordt. Maar tegelijk bent u de Niels Destadsbader van de Vlaamse politiek: we hebben al geweldig veel geld naar uw hoofd gesmeten, maar krijgen daar weinig voor in de plaats. U bent de burgemeester van een sympathiek havendorpje, maar op de plekken waar het waarachtige bestuurswerk geschiedt, op de shiny floors van de échte regeringen, was u nog totaal niet te bespeuren. U had in 2019 nochtans beloofd om Vlaams minister-president te worden, als de kans zich zou voordoen. In plaats daarvan stuurde u, euh, dinges, de man die denkt dat hij kracht uitstraalt als. Hij. Elk. Woord. In. Een. Speech. Benadrukt. U had dus misschien wel een heel klein beetje gelogen.

Deze week deed u dat weer. Liegen. In Humo zei u tegen de interviewer: “Ik zal u eens iets opbiechten: de regering-Michel is niet gevallen over het Marrakech-pact, maar over Kris Peeters.” N-VA zou eruit zijn gestapt omdat cd&v, bij monde van minister Peeters, dwars bleef liggen over een hervorming van de arbeidsmarkt. En dat moeten wij geloven? Nadat u jarenlang ijskoud hebt beweerd dat u dat Marrakech-pact niet kon slikken? Ik weet dat u wel van een geleerde referentie houdt, dus ik verwijs nu even naar de zogenaamde wet van de uitgesloten derde - tertium non datur - van de Griekse wijsgeer Aristoteles: iets is waar óf onwaar, een derde mogelijkheid is er niet. U bent opgestapt vanwege Marrakech, of u bent opgestapt door Peeters. In beide gevallen geldt dat u gelogen hebt. Toch komt u ermee weg, omdat zovelen telkens weer voor u door de knieën gaan en slikken.

Machtswellust

Ooit was u een boeiende man. Toen u nog eerlijk nadacht en schreef over de publieke zaak. Toen werd u onuitstaanbaar populair en maakte machtswellust zich van u meester. U bent nu het type politicus dat de totale oorlog een ‘speciale operatie’ zou noemen. Wat wit was, werd zwart. Wat recht was, werd krom. U hebt zoveel van uw oude uitspraken een draai van 180 graden gegeven dat het een wonder is dat u niet aldoor op uw hoofd staat.

Een paar losse voorbeeldjes. Ooit minachtte u mensen die in De slimste mens synoniemen voor ‘vagina’ moesten bedenken - later zat u er zélf om allerlei uitwerpselen toe te wijzen aan de juiste diersoort. Ooit liet u in marmer beitelen dat u na 2014 geen partijvoorzitter meer zou zijn - nu lijkt u van plan om in het zadel te sterven. Ooit toeterde u dat Zwarte Piet in Antwerpen altijd zwart zou blijven - terwijl u de alleréérste burgemeester was die Roetpiet verwelkomde. Ooit noemde u het ‘onnozel’ dat Vlaams Belangers jammerden dat ze gedemoniseerd werden en daarbij verwezen naar het trieste lot van Pim Fortuyn - wat later deden u en Theo Francken precies hetzelfde. Ooit gaf u Patrick Janssens een veeg uit de pan omdat hij zich verontschuldigde bij de Joodse gemeenschap voor de collaboratie van het Antwerpse stadsbestuur - wat later ging u zelf zo diep door het stof dat u met het blote oog niet meer waarneembaar was. Ooit schreef u dat een historische canon iets was voor totalitaire regimes - vandaag wil uw partij, euh, dinges: een historische canon.

Sinds kort probeert u de kiezer wijs te maken dat u nog liever stopt met politiek dan in 2024 een akkoord te maken met Vlaams Belang. Weet u hoeveel ik daarvan geloof?

Yep. Niets. Rien. Nichts. Nihil.

Groeten uit België

Joël De Ceulaer, senior writer