Beste Bart De Wever, als iemand de politiek toxisch heeft gemaakt, dan bent u het wel

Elk weekend schrijft Joël De Ceulaer een licht satirisch getinte brief aan de (m/v/x) van de week. Hier kunt u die brief lezen of beluisteren.

Beste Bart De Wever

Elke junkie zal het begrijpen. Na bijna twintig slopende jaren aan het hoofd van uw partij hebt u vorig weekend beslist om toch nog een paar jaar langer aan het infuus van de macht te blijven hangen - verslaving is een smerig beest en macht is het politieke equivalent van heroïne. Wie het door de aderen voelt gutsen, wordt gevat door een bedwelming die de gewone huis-tuin-en-keukensterveling nooit zal ervaren. Toch blijft u maar een mens, en zijn gevoelens van vreugde en verdriet u wellicht niet vreemd. Er moet ook in uw grootse bestaan ruimte zijn voor de gebeurlijke lach en dito traan.

Dat van die lach zeg ik onder licht voorbehoud. U bent niet echt het schaterende type, doch veeleer de bekende boer met kiespijn. Maar telkens als u een interview achter de rug hebt, moet dat volgens mij uitmonden in een orgie van dijengeklets en bulderend leedvermaak. Vlaamse media zijn altijd nogal gezagsgetrouw geweest, maar u bent erin geslaagd om de meeste journalisten als het ware te domesticeren en af te richten. Zit! Pootje! Voorzet! Af!

Soms, als ik per abuis voorbijzap terwijl u op televisie wordt ondervraagd, is het alsof men mij ook een shot met goed spul heeft toegediend, zo knetter vind ik het. Ik zal de identiteit van de betrokkene met de mantel der liefde bedekken, maar ik heb eens mogen zien dat een journalist zich - in de meest letterlijke zin van het woord - verontschuldigde omdat hij u een kritische vraag stelde. Dat hebben zelfs Guy Verhofstadt of wijlen Steve Stevaert nooit voor elkaar gekregen. U wel. Wie niet met wierook, mirre en een sixpack Cola Zero komt aandraven, krijgt u niet meer te spreken. U doet de facto alleen nog in monologen. Toegegeven: ik vind dat stiekem ook vermakelijk.

Vochtvorming

Maar meer nog dan aan de occasionele lachbui bent u dikwijls onderhevig aan momenten van diepe ontroering, waarbij u de traanklieren niet meer onder controle hebt. We zagen het toen u destijds Jean-Marie Dedecker uit het raam gooide, alsmede toen u transparantie beloofde over het vastgoedgedoe in uw stad: de vochtvorming ter hoogte van de ooghoek. En toen Valerie Van Peel vorige week haar afscheid aankondigde op het partijbureau, was het wéér zover, las ik in de krant. Zichtbaar verdriet. Tranen in de ogen. Snif.

Ik begrijp dat. Van Peel is een politica waar elke partijvoorzitter van droomt. Slim, integer, betrouwbaar, gedreven en fatsoenlijk tot op het bot. Over de redenen van haar vertrek uit de politiek straks blijft ze wat discreet: er zouden persoonlijke motieven spelen, maar dat ze in haar strijd tegen de asbestmaffia geen steun kreeg van de federale meerderheid was naar verluidt toch de druppel die haar emmer deed overlopen.

En jazeker, dat zou kunnen. Niemand heeft toegang tot haar hoofd, dus als er toch iets ánders speelt, hebben wij daar het gissen naar. Maar gissen is niet verboden en dus mag men zich afvragen of er toch ook geen partijprobleem speelt, als twee ondervoorzitters zo kort na elkaar de arena verlaten - ook Lorin Parys, even degelijk en gedreven, koos onlangs de uitgang.

Ocharme

Loopt u stilaan in de weg? Moet de partij te hard bij Vlaams Belang aanschurken? Was er voor uw twee luitenants geen uitzicht op meer impact of macht? Alleen al die vraag deed uw troepen op sociale media in hysterie ontvlammen. ‘Wat een vuile opmerking, zeg! Die giftige toon waarop journalisten over politici schrijven zal zeker hebben bijgedragen aan de beslissing van Valerie Van Peel!’ Aldus de trollen. Maandag zette Antwerps schepen Els van Doesburg die stelling nog kracht bij in De afspraak. Menig kijker zal een traan hebben weggepinkt toen ook zij naar die “toxische” sfeer verwees. Ocharme, N-VA!

Laten we alstublieft ernstig blijven, mijnheer De Wever. Mochten twee ondervoorzitters kort na elkaar opstappen bij een andere partij, dan zouden de laaghartige en gore reacties vanwege u en uw partijgenoten legio geweest zijn. Het gif en de smeerpijperij zouden van de muren druipen. Als iemand de Vlaamse politiek een baxter met toxische gewoontes heeft toegediend, dan bent u het wel. Uw tegenstrevers moeten “hun aderen opensnijden”, “op de knieën gaan en slikken”, u wilt hen “kapotmaken”, et cetera. En N-VA telt enkele van de ergste schelders op sociale media. Voorbeeldjes op eenvoudig verzoek.

Bedreigingen

De verontwaardiging over de strop die boze boeren uw minister Zuhal Demir toewensen, is begrijpelijk. Dit zijn geen tijden om bedreigingen te zaaien. Maar wie u een beetje volgt, weet dat u nog niet zo lang geleden een journalist diezelfde strop toewenste. Die collega had de term ‘betonstop’ gelanceerd en moest, vond u, worden “opgehangen”. Daar zou de mensheid volgens u niets aan verloren hebben.

U zult de bodem pas bereiken als u stopt met graven, mijnheer De Wever. Twee dingen hebt u daarvoor nodig. Een kamer in een afkickcentrum. En een spiegel.

Met excuses voor het storen

Joël De Ceulaer, senior writer