Alsof de krant de Heilige Schrift betrof en het editoriaal van Manu Ruys het evangelie

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Als een krantenkiosk bewijst dat een stad leeft en ademt, dan verkeert Brussel in ademnood: de laatste der Kiosk­mohikanen sluit er binnenkort zijn deuren.

Straat wordt heraangelegd, kiosk wordt macadam.

Alles wordt onherroepelijk macadam.

Bedrukt word ik ervan.

Er zijn in deze tijd veel dingen die veel en veel erger zijn, maar het vervult mijn moede hart met enige melancholie, die door iedereen onder de veertig totaal niet of verkeerd begrepen zal worden.

Jonkies weten niet meer wat een kiosk is, ze betrekken hun kranten van het internet en op zaterdag van de postman.

Ik had tot twintig jaar geleden een vast kranten­mannetje op elke plek waar ik gewoond heb.

Dat waren dikwijls erudiete en tegelijk onopvallende types, maar ik ben wel lang klant geweest van een winkel uitgebaat door een vriendelijke dame die later door haar man vermoord werd.

Ik ga ervan uit dat het niets te maken had met mijn dagelijks bezoek aan haar, waarbij ze mij altijd geïnteresseerd te woord stond, omdat ik haar beste klant was.

In Leuven lang geleden stond mijn papier­leverancier al van ’s ochtends vol met drank­orgels die blikken van 33 cl soldaat maakten terwijl ze de voetbal­uitslagen bespraken.

Of toch deden alsof, Stella’s uitwasemend.

Altijd iets te beleven.

Ook in eender welke wereld­stad zoek ik graag naar een kiosk met lokale pers­organen: de exotiek van een plaatselijke krant wint het altijd van mijn gebrek aan kennis van het lokale patois.

Kopje koffie erbij en een terrasje op: beter kan een vakantiedag niet ­beginnen.

Tot voor kort kon je in sommige zuiderse buitenlanden ook de Vlaamse kranten betrekken, maar sinds corona is deze service – ik ga ervan uit: voorlopig – opgeschort.

“Iedereen leest Het Laatste Nieuws tegenwoordig op zijn iPad”, meldde de vriendelijke mevrouw van onze klantendienst mij laatst.

O mooie dagen mijner jeugd, wanneer mijn vader na lang zoeken op het appartement in Playa d’Aro arriveerde met een Vlaamse krant van drie dagen oud!

Als uitgehongerde bloedhonden vielen wij op het periodiek aan, dat van voren naar achteren en weer opnieuw en dat dan drie keer na elkaar gelezen werd alsof het de Heilige Schrift betrof en het editoriaal van Manu Ruys het evangelie.

Kranten zijn vervangen door bookmarks en posts op sociale media: je weet ongeveer evenveel als vroeger, maar het is toch niet hetzelfde.

Ik houd vol, tegen beter weten in: eerst een espresso, zo sterk dat je tand­steen ervan barst, op het terras van café Belli in Amandola. Daarna een kenners­blik op La Gazzetta dello Sport, waar tegenwoordig Romelu Lukaku ongeveer elke week de voor­pagina haalt.

Ook goed om mijn twijfelachtig Italiaans wat bij te spijkeren. Of te doen alsof.

Iémand moet het blijven doen.