Als vrouw over seks schrijven is in dit land allang geen daad van feminisme meer

Frederik De Backer is columnist.

Afgelopen weekend moedigde de mij na aan het hart gelegen columniste Jana Antonissen haar mannelijke collega’s aan vaker openhartig over seks en verlangen te schrijven. Die collega’s heten Mark Coenen, Paul De Grauwe, Bart Eeckhout, Mark Elchardus, Alain Gerlache, Anton Jäger, Jeroen Maris, Jean-Paul Mulders, Jeroen Olyslaegers, Marnix Peeters, Koen Schoors, Dave Sinardet, Hans Vandeweghe, Marc Van Ranst, Ivo Victoria en Frederik De Backer.

Laten we dat maar niet doen.

De laatste keer dat ik openhartig was over seks en verlangen antwoordde mijn vriendin dat mijn durum wak werd. Niemand zit te wachten op onze openhartigheid, dat is de naakte, in olie gedrenkte, met tepelklemmen behangen waarheid. Hoe vaak hebben we al niet te horen gekregen dat onze witteheterocismannenmening er niet toe doet in deze of gene discussie? Nee, natuurlijk is ‘de’ man geen slachtoffer, maar ‘een’ man soms nog wel eens.

Ik zal niet beweren dat Jana aan mij dacht toen ze die zin neerschreef – ik dwaal elders rond dan in de gedachten van een jonge vrouw – maar mogelijk heeft ons gesprek van een tijd geleden er iets mee te maken, meer bepaald mijn stelling dat te veel vrouwelijke columnisten te vaak teren op dat te makkelijke onderwerp. Lezeressen houden van een columniste die onbeschroomd de vrouwelijkheid bezingt en in één moeite door het patriarchaat dat haar zo lang gekooid hield in het gezicht squirt. ‘Een’ vrouw als triomfator, en met haar ‘de’ vrouw. Mannen, zeker die van patriarchale aard, zo dapper bestreden door de neukende columniste, lezen graag over het neuken van de columniste.

Als vrouw over seks schrijven is in dit land allang geen daad van feminisme meer. Dat was het vroeger, toen ze geen vleselijke verlangens mocht hebben. Vandaag herleidt de columniste zichzélf tot lustobject, en zulks mag goed geschreven zijn, inhoudelijk is het zelden interessant: we mogen onszelf nog zo uniek vinden, het beest met de twee ruggen laat zich maar op een paar manieren schetsen.

Hoe gewenst is mijn openhartigheid nog?

Het vergt, zo impliceert Jana’s oproep, tegenwoordig meer moed om als man over seks te schrijven dan als vrouw. Ik doe het niet omdat mijn seks ook die van een ander is, iemand die meer voor mij is dan een figurante in een schunnig fantasietje. Zo wordt het immers gelezen indien geschreven door iemand die niet te verwarren valt met een ‘straffe madam’. Als smeerlapperij. Zeker als ik er ook in moet aantreden. Stelt u het zich even voor, dan haal ik alvast een emmer.

Ik betoog niet dat vrouwelijke columnisten niet over seks mogen schrijven, hoogstens dat ze niet over seks móéten schrijven. Een leven is boeiender dan dat.

Wat mij inneemt voor een vrouw is net het deel dat niet onder te spuiten valt.