Als je maar lang genoeg blijft toeteren dat alles mogelijk kwetsend is, wórdt alles kwetsend

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Ik had een bijdrage geschreven voor Fwiet, de schitterende vogelglossy. In het stuk had ik een grapje gemaakt over een medewerkster van Natuurpunt die ik goed ken, en had ik de organisatie met­een ook een bloemetje toegeworpen — ik schreef dat ik, als ik twijfels heb over een vogeltje, steeds hun excellente kenners contacteer, en dat die ‘zelfs van een bewogen foto kunnen zeggen dat het een mannelijke koperwiek in de rui moet geweest zijn’.

Bij Natuurpunt vonden ze gek genoeg dat de pot nog aan het bloemetje zat: ze voelden zich bespot. Dat ik had geschreven dat hun vogeltelweekend telkens een stresserende bedoening was, was beledigend en gratuit, meldde een diensthoofd in een mail naar Fwiet. ‘Van een vogelmagazine zou je meer respect verwachten’, schreef de man, die een (hij/hem/zijn) op zijn signatuur liet ­volgen.

Ik ga voortaan niet meer antwoorden op mails die op die manier ondertekend zijn, zei ik. Val me niet lastig met je hij/hem/zelfprofilering. Je doet het alleen maar om interessant te doen, het zet geen enkele zode aan de dijk en het irriteert me.

Mijn vrouw had die ochtend in De Tijd een interview gelezen met de diversiteitsmanager van Ikea. Die vertelde dat ze het in het begin ook wat lastig had met die slashdwang, maar dat ze tot inzicht was gekomen. Wie nu het woord neemt tijdens een vergadering op het bedrijf, moet zijn betoog beginnen met ‘Hallo, ik ben Conny, zij/haar/haar’, al naargelang de toepasselijke fluïditeit.

Ik nam prompt ontslag, mocht mijn werkgever zulke prietpraat invoeren, zei mijn vrouw. Niemand heeft iets te maken met wie ik ben, hoe ik me voel en waarmee ik me identificeer. Laat staan dat ik me laat dwingen om zoiets prijs te geven in een omgeving waar ik in ruil voor een salaris arbeid ga verrichten. Het is een schending van mijn privacy. En het heeft iets agressiefs. Het is jammer dat al die prachtige dingen — het streven naar meer respect, je verzetten tegen ongelijkheid — gekaapt worden door een snobistische ultraminderheid die ze misbruikt om in de ­kijker te lopen.

Ik meen het echt, antwoordde ik: wie voortaan nog met zo’n ondertekening komt aandragen, krijgt de melding dat de kantoren gesloten zijn en gesloten blijven tot de apekool verwijderd is. Als je maar lang genoeg blijft toeteren dat alles mogelijk kwetsend is, wórdt alles kwetsend. Dat flauwe gedoe, dat teerhartige gewik en geweeg, dat geaai en gestreel, dat ge-oei en ge-ai, er wordt geen mens beter van.

Stop met je beledigd en bespot te voelen. Stop met opeisen en commanderen. Doe uw best. Maak een vuist. Voor échte herverdeling, voor veiliger verkeer, voor meer natuur en gelukkiger dieren, een beter bestuur, tegen discriminatie en racisme, en stop met de oeverloze exploitatie van uw broze plekken en het beschijnen en verheerlijken van uw valse morele superioriteit. Je bent niet superieur, je bent een poseur.